Aandachtstrekker!

Ik lees graag genres waar ik geen binding mee heb, uit nieuwsgierigheid (vind ik het echt niets?), maar ook omdat het me scherp houdt en ik ervan kan leren.

‘Ik zie je op het strand’, is zonder twijfel chicklit, hoewel niet alleen het reilen en zeilen van de levens van jonge vrouwen centraal staat; ook de jonge mannen en ouders leggen het hart op de tong.
De verhaallijn krijgt gelaagdheid door veelvuldige wendingen die elkaar vlot opvolgen en dat is bijzonder, want diepgang is geen kenmerk van chicklit. Basale emoties, (liefde, jaloezie, boos) ontdaan van kleur en toon, liggen ten grondslag aan de verwikkelingen van de protagonisten.
Wat daarbij opvalt is hoe vaak er gebruik wordt gemaakt van een ‘en toen’ constructie zonder daadwerkelijk het woord te gebruiken, knap, maar wat nog meer imponeert, is dat het boek dusdanig in elkaar zit dat de onweerstaanbare drang ontstaat om te willen weten of Clem de liefde van haar leven voor zich wint, of Belle Sam trouwt, of Marina ooit weer verliefd wordt en of Ronan eindelijk zijn liefde durft op te biechten? Het boek wegleggen om op tijd te gaan slapen, zit er dan niet bij!

Conclusie: het taalgebruik is voor mijn smaak te plat geslagen, maar ik heb bewondering voor de manier waarop het verhaal de aandacht weet vast te houden.