Rouw valt immers niet in een allesomvattende definitie te vangen...

“Wat ik al die jaren bedoeld had als ik zei dat ik goed alleen kon zijn, was dat ik goed alleen kon zijn zolang er een comfortabele eindigheid aan zat.”

Op een dag liep Mattias de deur uit en kwam nooit meer terug.

Na Mattias is het relaas van acht mensen die op een of andere manier met hem verbonden waren. Sommigen omdat ze nauw deel uitmaakten van zijn leven, en ook na zijn dood tot in hun eeuwige herinneringen met hem verenigd zullen zijn. Anderen omdat ze juist subtiel, of heel zijdeling met zijn bestaan verweven waren. In elk van de hoofdstukken komt een ander personage aan het woord, elk met zijn/haar eigen stemgeluid – mooi weergegeven doordat de auteur telkens een licht andere schrijfstijl bezigt. Enkel Amber komt een tweede maal aan bod, dat maakt de cirkel juist zo volmaakt, en ontroerend hoopvol rond.

Op een indirecte manier krijg je als lezer inzage in het jonge leven van Mattias, kom je er mondjesmaat achter wie hij werkelijk was. Maar belangrijker en imponerender is de impact van de schaduw die zijn plotse heengaan werpt op elk van hen. Hoe sommigen krampachtig trachten om te gaan met het effect van schuldgevoelens, de opslorpende leegte die hij achterlaat, of met de verwoestende pijn die het verlies losweekt. Rouw valt immers niet in een allesomvattende definitie te vangen, en dat weet Peter Zantingh door deze sublieme constructie groots in de verf te zetten. Naarmate het verhaal vordert, wordt de link met Mattias of juist de samenhang tussen sommige personages onderling duidelijk, komen de verhaallijnen pas écht samen. Ondanks deze heerlijk zwarte randjes blijft het boek evenwel hoopvol, biedt uitzicht – naast de pijn – op een leven ná Mattias.

“Ik was soms bang voor dat hoekje van zijn gedachten, waar hij altijd wel weer uit terugkeerde, maar met een ander gemoed, met andere woorden voor dezelfde dingen.”

De auteur hanteert een taalgebruik dat bijzonder poëtisch en hemels beeldend is, dat enerzijds de dingen o zo raak beschrijft, anderzijds juist enkel aanstipt, en helemaal niet benoemt, wat dan weer ruimte schept in het hoofd en de verbeelding van de lezer. De precieze omstandigheden van Mattias’ dood worden pas op het laatst uit de doeken gedaan, en dit aspect houdt de spanningsboog de ganse tijd strak. Doch dit is uiteindelijk een nevengeschikt element in dit mooi geconstrueerde verhaal, zorgvuldig uitgesponnen na de bewuste feiten.

Naast deze emotionele componenten krijg je bovendien een aantal eigentijdse, maatschappelijke factoren aangereikt, die je eveneens aan het denken zetten. Tenslotte is er nog het niet te verwaarlozen ingrediënt waarmee de auteur zijn boek gul gekruid heeft: muziek. Niet alleen loopt deze als een rode draad doorheen het verhaal, na afloop krijg je nog een Spotify-playlist, met één song per hoofdstuk, als toemaatje. Bijna een postuum cadeautje, over de dood heen, van Mattias zelf…

De leidraad van dit boek is zonder twijfel “Als je er niet meer bent, wat blijft er dan van je over?”. Peter Zantingh weet dit pakkend schoon te ontrafelen. Meer nog, zelfs als het boek helemaal uit is, blijft er – buiten spijt – heel wat achter, dat ongetwijfeld nog geruime tijd nazindert… Na Mattias verdient het zeker en vast om meermaals herlezen te worden, waardoor er onomstotelijk nóg meer moois aan de oppervlakte komt drijven.

“Omdat ik met de daad van het herinneren het zwarte waas van het heden eroverheen leg. En dat blijft: de volgende keer is het al een herinnering aan die herinnering, een kopie van een kopie. Totdat op een dag alle vormen en kleuren weg zijn.