Ideaal voor lezers met het geheugen van een goudvis

In het tweede deel van de selectie is de groep geslonken naar zes deelnemers. America wordt heen en weer geslingerd tussen Maxon en Aspen, haar voormalige vriendje, die beiden gevoelens voor haar koesteren.

In de eerste honderd bladzijden wordt alles uitentreuren herhaald. Erg vervelend als je niet op het tweede boek hebt hoeven wachten: het haalt de vaart uit het verhaal en is daardoor lang niet zo meeslepend als het eerste deel.

America’s gedachten maken tijdens het hele verhaal overuren: ze verandert zo vaak van mening dat het zowel langdradig als voorspelbaar wordt. Er is gepoogd wat spanning in het verhaal te stoppen door rebellenaanvallen te laten plaatsvinden, maar dit gebeurt op zo’n onlogische wijze dat het me meer tegenstaat dan dat het voor mijn gevoel iets aan het verhaal toevoegt. Ik vraag me af wat voor paleis het is als het zo gemakkelijk bestormd kan worden en waarom daar in vredesnaam geen maatregelen tegen worden genomen, maar helaas wordt deze situatie niet verder uitgewerkt.

Hier en daar zijn nog wel wat verrassende wendingen die uitnodigden om verder te lezen. Los van haar gevoelens voor beide jongens blijkt America wel een persoon met ruggengraat te zijn, waardoor ik toch van haar ben gaan houden en haar wispelturigheid iets meer door de vingers kon zien. Het tweede deel van het boek was beter geschreven, al blijft het natuurlijk een voorspelbaar beloop hebben (we weten immers al hoe het volgende deel heet). Het is alleen nog de vraag hoe alles precies op zijn pootjes terecht zal komen en Cass heeft dusdanig mijn aandacht vastgehouden dat ik dat graag wil lezen. Al pak ik eerst een ander boek van de plank, zodat de onvermijdelijke herhaling misschien iets minder irritant wordt.