Wanhopig, donker en vulgair

Nirwana speelt zich af in het Laatste Arrondissement, een getto van Stad Holland. De enige manier waarop het leven daar dragelijk is, is onder invloed van de drug N.R. One. Dit zorgt ervoor dat het getto vooral bewoond wordt door junks, bendeleden en corrupte agenten. Door de hoofdrollen aan twee jonge junks weg te geven onderscheidt Lauerhohn het verhaal direct van andere dystopische verhalen. Een originele insteek.

De sfeer die het boek uitademt is wanhopig, donker en vulgair. Seks is voor de hoofdpersonen het belangrijkste betaalmiddel. Doordat deze personen zo ver van mij afstonden, was het in het begin moeilijk om me in te leven. Lauerhohn wist echter een krachtige omgeving te schetsen waarbij je de ranzigheid haast kon proeven en ruiken. Zo voelde ik me toch met de personages verbonden. De extase die het gevolg is van de drugs was prachtig beschreven: het had iets bovennatuurlijks maar werd niet te zweverig. De auteur had daar een perfecte combinatie in gevonden.

De jonge drugsverslaafden zaten vanaf bladzijde één al in zo veel ellende dat het eigenlijk al niet erger kon worden. Lauerhohn gebruikt de vader van een van de weggelopen kinderen om toch spanning in het verhaal te verweven. Dit nieuwe karakter was in de veiligheid van de stad opgegroeid en was niets gewend. Het was een benauwende reis om samen met dit karakter de leefwereld van de junks te verkennen. De zoektocht naar zijn dochter hield mijn interesse vast, hoewel de dingen die deze persoon in zijn eentje gedaan wist te krijgen een beetje onwerkelijk waren. In een actiefilm werkt zoiets beter dan in boeken.
De schrijfstijl van Lauerhohn is direct en leest prettig. Er waren geen overbodige woorden, zinnen, dialogen of scènes. Over ieder woord was nagedacht. Wat ik wel een beetje miste was de achtergrond. Hoe is het zo ver gekomen dat mensen zo met elkaar omgaan? Hoe ziet de rest van de wereld eruit? Is er niemand die optreedt tegen de gruwelijke dingen die hier onbestraft worden uitgevoerd? Wellicht waren deze antwoorden niet van belang voor de voortgang van het verhaal, maar het waren wel dingen waar ik tijdens het lezen nieuwsgierig naar werd. Doordat het niet goed mogelijk was om het verhaal in een bredere context te plaatsen, bleef er toch een beetje een ontevreden gevoel achter nadat de laatste bladzijde omgeslagen was.

Tot slot kan ik het niet nalaten om een opmerking over de cover te maken. Hoewel deze een soort surrealiteit uitstraalt die bij de drug past, vertolkt het de donkere sfeer van het boek onvoldoende. De afbeelding doet me niets, terwijl er zo veel sterke beelden in het boek worden opgeroepen. Toch hoop ik dat lezers zich hierdoor niet laten afschrikken: het is het absoluut waard om deze Nederlandse dystopische thriller te lezen, mits je niet terugschrikt voor grove scènes in welk opzicht dan ook.