Spannend en mysterieus

‘Een geweldige mindfuck,’ zo belooft de cover van het boek. Deze kreet zorgt er bij voorbaat al voor dat je je aandacht bij het lezen wilt houden: je wilt zo snel mogelijk ontdekken hoe het verhaal in elkaar steekt. Het boek begint vlot, al snel gebeuren er onverklaarbare dingen die je aanmoedigen om verder te lezen. De spanning bouwt zich gestaag op en als lezer word je samen met de hoofdpersoon heen en weer geslingerd tussen verschillende theorieën die de verdwijning van Peters zusje, die niemand zich meer herinnert, en de angstaanjagende man met de witte dreadlocks kunnen verklaren.

Syndroom is spannend en bovenal mysterieus. Klassieke horror-elementen zorgen voor een extra spannende sfeer en zullen bij sommigen wellicht nostalgische gevoelens oproepen. Het verhaal zet je aan het denken of de verzinsels van Sharpe echt waar zouden kunnen zijn, het is knap dat hij de dingen zo levendig kan overbrengen. Sharpe komt met verrassende vondsten die ik graag zou benoemen, ware het niet dat ik jullie dan spoilers zou geven. Wel kan ik weggeven dat de reis die Peter maakt beeldend is weergegeven en erg sfeervol en origineel was.

Hoewel Sharpe in het nawoord schrijft dat het plot in dit verhaal voorrang had op de ontwikkeling van personages, is hij er evengoed in geslaagd om gelaagde karakters te scheppen. Hier en daar hebben ze misschien iets te veel drama doorgemaakt dan nodig was, maar toch waren ze geloofwaardig en trokken ze je zo het verhaal in.

Het hele verhaal blijft Syndroom spannend en ik ervoer constant de drive om te willen weten hoe de boel in elkaar steekt. Het einde is niet voor iedereen weggelegd. Zelf vond ik het wat teleurstellend, maar ik kan me voorstellen dat anderen het juist steengoed vinden. Het is echt een kwestie van smaak.