Ik wil naar Mure

Het verhaal is niet ingewikkeld, maar door de vele herhalingen uit de voorgaande delen komt het traag op gang. Dit komt ook door de vele personages. Ieders leven moet natuurlijk weer even samengevat worden. Verder is de schrijfstijl zoals we van Colgan gewend zijn: bijzin in bijzin.

''De breigroep, een clubje bejaarde vrouwen met vergroeide, knokige artrosehanden, met vingers die krom stonden van de breinaalden die ze al decennialang vasthielden, zat aan een grote tafel vlak voor de verwarming.''

Desondanks leest het verhaal fijn weg en wil je vooral weten hoe het nou verder gaat met Flora en Joël, Lorna en Saif en Fintan en Colton. In Het eindeloze strand werd duidelijk dat Colton kanker had, dus in dit deel is het voornamelijk wachten op zijn overlijden. Toch krijg je nog wat van zijn verleden mee, omdat zijn broer Tripp naar het eiland komt. Lorna en Saif draaien nog steeds om elkaar heen, maar dan gebeurt er iets waardoor Saif Mure zo snel mogelijk wil verlaten. Flora moet Joël nog vertellen dat ze zwanger is. Hoewel ze weet dat ze het kind wil houden, is ze bang voor zijn reactie. Die natuurlijk voorspelbaar is.

Doordat je zoveel levens volgt, krijgt geen enkel personage echt diepgang. Toch zorgt de afloop van het verhaal ervoor dat je nog lang geen afscheid wilt nemen van Mure, terwijl het duidelijk een gesloten eind is.

3,5 ster