Recensie Een vrouw op de vlucht voor een bericht

Eens met Caartje: een heel mooi boek, naar mijn smaak een van zijn mooiste trouwens. Mooi vind ik de kwetsbaarheid van de hoofpersonen, hun bijna kinderlijke emotionaliteit (dat bedoel ik positief!), hun compromisloze geloof in vriendschap en liefde tegen alle redelijkheid in. Dat gaat ook samen met behoorlijk wat teleurstelling en wanhoop, zeker in het verscheurde Israel. De personages zijn geen heiligen: ze maken fouten, doen anderen onrecht, zijn soms te impulsief. Maar juist dat maakt ze ook herkenbaar, en de manier waarop ze steeds blijven gaan voor het maximale en blijven dromen van het onmogelijke dwingt bewondering af. Voorbeeld: Ora gaat op een zwerftocht door Israel, omdat ze tegen beter weten in gelooft/hoopt zo te voorkomen dat haar zoon sterft aan het front. Alles beter dan thuis wachten op het onvermijdelijke telefoontje. Naief? Misschien, maar heeft ze ook niet gewoon gelijk? Is deze emotionele actie tegen beter weten in niet te verkiezen boven passief wachten en je schikken in het onvermijdelijke? Dat laatste doen personages bij Grossman in elk geval niet, en daarom lees ik hem ook graag.