Parallelle liefdes

Kan een persoon die je maar een paar seconden zag, diegene zijn waar je de rest van je leven mee wilt delen? Dit is de centrale vraag in Omdat ik je mis, de debuutroman van Kate Eberlen.

Voor deze vluchtige ontmoeting tussen hoofdpersonen Tess en Gus moeten we bijna twintig jaar terug in de tijd. In 1997 kruisen de blikken van de tieners elkaar in een kerkje net buiten Florence, waar ze allebei vakantie vieren. Beide voelen de aantrekkingskracht maar laten het moment, vooral door hun onervarenheid in de liefde, passeren.

In de vierhonderd pagina’s die op deze ontmoeting volgen geeft Eberlen je afwisselend een kijkje in het leven van Tess en Gus. Zo moet Gus omgaan met het verlies van zijn oudere broer Ross, en wordt Tess opeens verantwoordelijk voor de zorg van haar jongste zusje na de plotselinge dood van haar moeder.

Doordat je afwisselend een kijkje krijgt in de levens van een van de twee hoofdpersonen vertoont Omdat ik je mis enige gelijkenis met andere populaire romans in het feelgood-genre. Lezers die bijvoorbeeld bekend zijn met De eerste dag van David Nicholls zullen de parallelle verhaallijn, die gepaard gaat met flinke sprongen in de tijd, zeker herkennen.

De keuze voor deze vertelwijze is zowel de kracht als de zwakte van het boek. Het is fijn om het leven van een hoofdpersoon zestien jaar lang te volgen. Vooral de relatie tussen Tess en haar jongste zusje Hope heeft zo de tijd om te rijpen, waardoor je de keuzes en de opofferingen die Tess moet maken beter begrijpt. Tegelijkertijd bevatte sommige hoofdstukken zoveel drama, intriges en nieuwe hoofdpersonen dat er gaandeweg het verhaal steeds minder ruimte overblijft om de invloed van deze gebeurtenissen op Tess en Gus uit te werken. De personen waar je in het begin nog sympathie voor kon opbrengen glippen op deze manier langzaam door je vingers.

Ondanks dat je weet dat de levens van Tess en Gus op enig moment weer samen komen, weet Omdat ik je mis door de innemende hoofdpersonen toch te boeien. Het is jammer dat Eberlen niet net zoveel tijd heeft uitgetrokken voor het afronden van het boek. Nu blijf je met een verongelijkt gevoel achter omdat het slotstuk bijna net zo snel voorbij is als de ontmoeting waarmee het hele verhaal ooit begon.