P.I.D. Prachtig.Immens.Duizelingwekkendgoed

P.I.D. is het romandebuut van Bronja Hoffschlag en wordt tot nu toe alleen maar bedolven onder superlatieven en 5*****. Dat Hoffschlag kon schrijven was voor haar fans geen geheim. De Dode Kamer won bij Hebban al een Award voor beste thrillerdebuut en het vervolg De Skinner methode werd beoordeeld als zelfs-nog-beter. Zelf ben ik ook fan en ik baalde dan ook toen ik hoorde dat het volgende boek van haar niet het afsluitende deel van de bloedstollend spannende trilogie zou zijn maar een stand-alone roman. Ook was ik niet bepaald enthousiast over het onderwerp. the Beatles... Die gingen ongeveer uit elkaar toen ik geboren werd. En toen kwam de proloog online en ik wist dat ik dit boek moest lezen. En tjonge jonge, wat heb ik genoten.

P.I.D. kent meerdere hoofdpersonages maar voor mij is dit het boek over Syd, een opgroeiende jongen uit de sub-urbs in de VS. Op de veranda speelt hij gitaar en hij past veel op zijn kleine zusje en op zijn moeder. Dat laatste geeft meteen een mooi sfeerbeeld. We hebben te maken met een sympathieke vent die geen gemakkelijk leven heeft. We volgen hem een tijdje. We leren zijn heden, verleden en op het einde zelfs zijn toekomst kennen. En in de ruim 300 pagina's ga je hem niet alleen leren kennen maar ga je ook van hem houden.

En daar houd ik van. Daarom lees ik boeken. Die papieren vriendschappen die ik in de loop van mijn 49-jarige leven heb gesloten, zijn mij heel dierbaar. Ze lopen met me mee en laten me nooit in de steek. Soms vergeet ik ze een tijdje maar dan ineens zijn ze er weer. En ik ben altijd heel blij als ik weer een nieuwe vriendschap heb gesloten. En zo zie ik dit boek: als een soort vriend. Is dat gek of overdreven? Geen idee maar het is de enige manier waarop ik u kan duidelijk maken hoe goed ik dit boek vond.