Het verhaal dat het kunstwerk vertelt

Het reliëf op de kaft, van het donkerblauwe boek voor mij, nodigt uit om met de hand over de boekomslag te glijden. Ook de letters blijven niet onaangeraakt. Folk Art. 'Volkskunst met een esthetisch karakter en zonder grote artistieke pretenties die binnen een bepaalde volkse traditie is ontstaan', las ik eerder op de bekende vrije internet-encyclopedie. De eerste bladzijdes zijn al een lust voor het oog en ter hoogte van bladzijde 17 sta ik reeds met een krijtje in mijn rechter- en het boek in mijn linkerhand voor ons oude schoolbord in de woonkamer. 'Experimenteer, doe eens gek en verbaas jezelf!' Dinara Mirtalipova spreekt tot mij via haar bladzijde-vullende folkloristische kunst en ik ga aan de slag.

*

Illustratrice en ontwerpster Dinara Mirtalipova is geboren en getogen in Oezbekistan. De folklore en tradities uit haar vaderland zijn een grote inspiratiebron voor haar gedetaillerde werk in gouache (dekkende waterverf) en acrylverf. Dinara is gefascineerd door oude films, sprookjes, muziek en klederdracht. In haar mooi ingebonden boek Folk Art vind je een heuse teken- en schildercursus, die je zal inspireren om speels en expressief vorm te geven aan bomen, bloemen, dieren, mythische wezens en huizen. Bij elke oefening vind je een fijne beschrijving vol bezieling, humor en een symbolische uitleg van de figuren. En de tekst staat vol heerlijke, beeldende, bijvoeglijke naamwoorden als 't fiere paard en de melancholische beer. Ook als je even niet wilt tekenen is het een prachtig boek om door te bladeren. Sprookjes, Matroesjka's, sierletters en kleurenpalet-tips passeren de revue. Dinara sluit het boek uiteindelijk af met diverse inspirerende projectideeën zoals het inrichten van een poppenhuis, het ontwerpen van je eigen behang en het bakken van een peperkoekhuis.

Dit boek is een absolute aanrader voor iedereen die graag een potlood in de hand heeft. Wacht niet langer, duik erin, creëer en laat je kunstwerk jouw verhaal vertellen!

Krista Feije
Onze Lieve Aardevrouwe boekenblog