Op zich goed verhaal, echter het boeit niet

In een kapperszaak in Marrakech worden drie Amerikanen doodgeschoten. Een vrouw, na later blijkt Faye Morris, belt de Amerikaanse ambassade in Berlijn om de ambassadeur informatie te geven over de achtergronden van deze gebeurtenis. Clive Berner, bijgenaamd GT, de CIA-baas in Berlijn, duikt in deze zaak en schakelt Ludwig Licht in. Licht is ex-medewerker van de Stasi en nu restauranthouder en freelance-spion, die vaker door GT wordt ingehuurd. Hij moet Faye Morris ongeschonden weten op te halen.
Ludwig Licht, de hoofdpersoon, is een cliché-figuur; hij heeft veel weg van types als Harry Hole van Jo Nesbo, Kurt Wallander van Henning Mankell en andere aan lagerwal en aan de alcohol geraakte rechercheurs die in Amerikaanse fictie voorkomen, denk bijvoorbeeld aan Harry Bosch van Michael Connelly.
Faye Morris blijkt de advocate te zijn geweest van Lucien Gell. Gell is de baas van Hydraleaks; hij blijkt zich in de Syrische ambassade in Berlijn op te houden. Hij is de tegenhanger van Julien Assange van Wikileaks die zijn toevlucht in de Equatoriaanse ambassade in Londen heeft gezocht.
Het tijdschema in het boek is van zondag tot en met vrijdag, dus minder dan een week. De hoofdstukken beginnen met een tijd en een plaats. In het verhaal lijkt de periode langer te duren, omdat er veel breed uitgesponnen beschrijvingen en niet of weinig relevante fragmenten in het verhaal zitten. Zo is de beschrijving van de deelname van de CIA-baas in Berlijn, GT, aan een AA-bijeenkomst niet echt relevant. Dit leidt ertoe dat het lijkt alsof er minder actie in het verhaal zit dan feitelijk het geval is. Het verhaal heeft een onverwacht, maar ook onwaarschijnlijk, plot.
Het verhaal is klinisch, kil geschreven. Een voorbeeld is de feitelijkheid waarmee de route wordt beschreven die Ludwig Licht volgt achter een koerier aan om uit te vinden dat Lucien Gell zich in de Syrische ambassade bevindt. Alle straten waar hij door komt worden per straat genoemd. Misschien is dat leuk voor iemand die Berlijn op zijn duimpje kent, maar dit soort feitelijke informatie is meer geschikt voor een stadswandeling in een reisboek over Berlijn, dan voor een spionagethriller.
Door de schrijfstijl word je niet meegesleept in het verhaal. De personen zijn nogal 'vlak', er zit weinig diepgang in. Dit alles doet het verhaal niet boeien.