Jammerlijk niet wat was gehoopt

Nog steeds gevestigd in de kelder van het hoofdkantoor van politie in Kopenhagen zit hij met zijn ene voet op het bureaublad en de andere in de prullenbak wanneer de telefoon gaat. De voelsprieten van Carl Mørck staan op scherp wanneer hij Christiaan Habersaat aan de lijn heeft en zijn verhaal aanhoort. Hier heeft hij zo geen zin in en hij kapt het gesprek af. Niet wetende natuurlijk wat hij daarmee op zich afroept, onder andere de woede van Rose die dat niet onder stoelen of banken steekt. Vervolgens speelt er zich een waar drama af op Bornholm waardoor Carl alsnog, met de nodige weerzin, met Assad én Rose toch die kant uit moet. Eenmaal op de locatie aangekomen worden ze onaangenaam verrast met de theorie van Christiaan die hun verbaasd doet staan. Het team Q raakt geïntrigeerd door wat ze horen én zien. Al snel storten ze zich vol overgave op deze wazige, onopgeloste, zaak en blijkt de basis hiervan te liggen bij de dood van een jong meisje, zeventien jaar geleden. Wat een ongeval blijkt te zijn komt door de gevonden aantekeningen al snel in een geheel andere context te staan maar bewijs ontbreekt aan alle kanten. Gaandeweg het onderzoek wordt het alleen maar meer verwarrend, ze hebben geen idee waar ze het moeten zoeken. De enige concrete aanwijzing die ze hebben is een behoorlijk wazige foto en getuigen die óf iets verzwijgen óf het echt niet weten. Maar team Q is niet voor een gat te vangen en zet door. Ze stuiten keer op keer op tegenwerking en doodlopende aanwijzingen, het frustreert enorm maar daagt ze tegelijk ook uit om vooral door te zetten. Zoals alleen team Q dat kan.

Het zesde deel van de serie Q heeft even op zich laten wachten en de verwachting was hoog. De eerste vier delen waren echt weergaloos goed, het vijfde deel –Het Marco effect- wat minder. Met ‘De grenzeloze’ was de hoop gevestigd op een ouderwets goede Adler Olsen. Helaas is deze verwachting niet geheel uitgekomen. Dit verhaal is in de basis erg sterk en heeft alle ingrediënten om te knallen. Toch laat de auteur dit na en vervalt geregeld in vertraging en herhaling. Het idee dat dit met de vertaling heeft te maken kwam ook naar voren, sommige zinnen kloppen gewoon niet, lopen niet lekker. Apart want alle voorgaande delen zijn door dezelfde vertaler vertaald en daar was toen geen sprake van. De rol van Assad blijft onduidelijk, de vraag is hoeveel delen dit nog blijft voortduren. Het opbouwen van spanning rondom een personage houdt een keer op natuurlijk en de lezer wil toch wel graag weten waar al die subtiele verwijzingen naar gaan leiden.

Er lopen meerdere verhaallijnen door elkaar. Er is ook sprake van opzetjes voor nieuwe verhaallijnen maar die komen hier nu niet tot hun recht, wellicht in een vervolg? Het boek staat vol met spiritualiteit met haaks daarop jaloezie, dood en verderf. De personages Pirjo en Atu zijn goed gevonden en vooral Pirjo krijgt veel aandacht. Het zijn met name de huidige situaties die worden uitgelicht maar de reden waarom komt nauwelijks aan de orde. Op pagina 156 ontstond het gevoel te weten hoe het verhaal zou verlopen en dat klopte precies. Dat is jammer want Adler Olsen is in de eerste vier delen meer dan kundig gebleken in het opbouwen van suspense en originele, verrassende plotwendingen. In dit verhaal komt dat niet, genoeg, naar voren. De eerste 250 pagina’s bevatten ook totaal geen spanning en het lezen vertraagt daardoor enorm. Dat komt ook door de ellenlange dialogen met uitleg hoe de astronomie en de alternatieve denkwijzen in elkaar zitten. Op zich is daar natuurlijk niets mis mee maar om het allemaal te begrijpen is opzoeken een aanrader, of je kiest ervoor om het te negeren en de clou van het verhaal uiteindelijk daardoor te missen. En dat zou dan weer heel jammer zijn, in dit geval is het een kwestie van even doorbijten.

In tegenstelling tot de eerste vier delen in deze serie en in mindere mate het vijfde deel is dit verhaal minder spectaculair dan gehoopt. Ook speelt mee dat sommige zaken zo overdreven zijn dat de geloofwaardigheid in het geding komt. Toch is “De grenzeloze” zeer zeker geen slecht verhaal maar het evenaart bij lange na niet de voorgaande delen. Het ontbreekt aan snelheid, spanning en het is niet blijvend boeiend, verre van zelfs. Ondanks de humoristische momenten in het team, de innemende Assad, de turbulente Rose en nieuweling Gordon –die nauwelijks aan bod komt en het vernoemen eigenlijk, nog, niet waard is- komt het team ook niet uit de verf. We weten nu eigenlijk nog niet veel meer dan vier delen terug over deze personages. Geregeld verslapt de aandacht en dat is niet zoals het hoort in deze meer dan interessante reeks van Adler Olsen. Het is dan ook hopen op een volgend verhaal dat wel bol staat van spanning en snelheid met een meer aansprekend thema. Maar ja, zoals met alles blijft het een kwestie van smaak natuurlijk en is het altijd het beste een verhaal zelf te ervaren.