Lezersrecensie
Geen Sophie Hannah gevoel
Het kan niet missen! Wat een prachtige cover! Alleen daarvoor al neem je het boek in handen en ga je geïnteresseerd de achterkant lezen! Een goede zet van de uitgever! Met de titel kan je ook alle kanten uit want om wiens Monogrammen gaat het en wie zijn de slachtoffers? Misschien schandalig voor een veellezer, maar tot nu toe was er geen boek van het werk van Agatha Christie onder mijn aandacht gekomen sinds de verplichte boekenlijst op school, 'De Moord op de Oriënt Express' en daarmee ging ik dus blanco dit verhaal in.
Het verhaal speelt zich af in Londen in de roerige periode in de vorige eeuw, in het jaar 1929. De sfeerschetsing van die tijd doet je vermoeden dat de auteur over een tijdmachine heeft kunnen beschikken of toch in ieder geval heel veel research heeft gedaan door oud filmmateriaal te bekijken. Want eerlijk is eerlijk, ik waande me soms echt in die tijd! En dat vind ik knap. Poirot is een merkwaardig mannetje, irritant ook soms. Zijn vaste ritueel in zijn geliefde koffiehuis iedere donderdag, de anonimiteit waar hij zich daar in wentelt maar ook de interacties met Catchpool, de Scotland Yard detective zijn heel goed uitgewerkt. Dat waren best aangename leesmomenten. Het is me wel een karakteristiek figuur zeg, je ziet ‘m in stilte nadenken terwijl hij zijn merkwaardige snor verder perfectioneert. En zo ziet hij zichzelf ook, perfect. Hij heeft maar moeite met anderen, hij is duidelijk de slimste en laat dat ook wel merken, ik vind hem niet echt sympathiek. Hij zal op een bepaald moment toch echt moeten gaan samenwerken want er worden drie moorden gepleegd in een vooraanstaand Londens hotel waarbij in het onderzoek om zijn expertise wordt gevraagd. Catchpool neemt de verhaallijn van Jennie voor zijn rekening waardoor er wel sprake is van afwisseling in het verhaal maar het neemt niet weg dat het allemaal bij elkaar genomen niet echt tot z'n recht komt. Soms was daar ook het gevoel achtergrondinformatie te missen. Maar dat kan ik dus niet met zekerheid zeggen.
Ik ken de vorige boeken van Hannah allemaal maar in dit boek merk ik dat ze soms behoorlijk lang van stof is, wat lijzig zelfs. Probeert ze daar AC-achtig te zijn? Want zo ervaar ik haar andere boeken namelijk totaal niet. Met vlagen is het wel boeiend en omschrijft ze het allemaal prachtig en levendig, maar ze kan dan ook gewoon lekker schrijven, dat zonder meer. Er is ook niet echt sprake van spanning, er wordt best een mooi verhaal verteld. Het boek leest eigenlijk een beetje als een legpuzzel, die beschrijving komt het beste in de buurt. Beetje voor beetje, stukje voor stukje en vooral langzaam kom je tot de plot, die dan weer wel enigszins verrassend was.
Omdat ik nog nooit eerder iets las van Agatha Christie en detectives doorgaans niet mijn favoriete genre zijn was ik heel benieuwd naar dit verhaal. De Monogram Moorden is niet de reden geworden om hierin verandering aan te gaan brengen, dit terwijl ik echt liefhebber ben van de boeken van Sophie Hannah en nieuwe genres echt niet uitsluit. Of zal het aan de personages en het verhaal op zich hebben gelegen? Wie zal het zeggen?.
Omdat het zeker geen slecht geschreven boek is en het absoluut lofwaardig is dat een auteur zich waagt aan de uitdaging om het gedachtengoed van een icoon voor te zetten. Om daar een soort van ‘vernieuwende doorstart’ te maken verdient ze alleen al alle lof. Maar al bij al is het geen boek dat is blijven hangen, het heeft geen indruk gemaakt of me tot verder nadenken gezet.
2,5 ster
Het verhaal speelt zich af in Londen in de roerige periode in de vorige eeuw, in het jaar 1929. De sfeerschetsing van die tijd doet je vermoeden dat de auteur over een tijdmachine heeft kunnen beschikken of toch in ieder geval heel veel research heeft gedaan door oud filmmateriaal te bekijken. Want eerlijk is eerlijk, ik waande me soms echt in die tijd! En dat vind ik knap. Poirot is een merkwaardig mannetje, irritant ook soms. Zijn vaste ritueel in zijn geliefde koffiehuis iedere donderdag, de anonimiteit waar hij zich daar in wentelt maar ook de interacties met Catchpool, de Scotland Yard detective zijn heel goed uitgewerkt. Dat waren best aangename leesmomenten. Het is me wel een karakteristiek figuur zeg, je ziet ‘m in stilte nadenken terwijl hij zijn merkwaardige snor verder perfectioneert. En zo ziet hij zichzelf ook, perfect. Hij heeft maar moeite met anderen, hij is duidelijk de slimste en laat dat ook wel merken, ik vind hem niet echt sympathiek. Hij zal op een bepaald moment toch echt moeten gaan samenwerken want er worden drie moorden gepleegd in een vooraanstaand Londens hotel waarbij in het onderzoek om zijn expertise wordt gevraagd. Catchpool neemt de verhaallijn van Jennie voor zijn rekening waardoor er wel sprake is van afwisseling in het verhaal maar het neemt niet weg dat het allemaal bij elkaar genomen niet echt tot z'n recht komt. Soms was daar ook het gevoel achtergrondinformatie te missen. Maar dat kan ik dus niet met zekerheid zeggen.
Ik ken de vorige boeken van Hannah allemaal maar in dit boek merk ik dat ze soms behoorlijk lang van stof is, wat lijzig zelfs. Probeert ze daar AC-achtig te zijn? Want zo ervaar ik haar andere boeken namelijk totaal niet. Met vlagen is het wel boeiend en omschrijft ze het allemaal prachtig en levendig, maar ze kan dan ook gewoon lekker schrijven, dat zonder meer. Er is ook niet echt sprake van spanning, er wordt best een mooi verhaal verteld. Het boek leest eigenlijk een beetje als een legpuzzel, die beschrijving komt het beste in de buurt. Beetje voor beetje, stukje voor stukje en vooral langzaam kom je tot de plot, die dan weer wel enigszins verrassend was.
Omdat ik nog nooit eerder iets las van Agatha Christie en detectives doorgaans niet mijn favoriete genre zijn was ik heel benieuwd naar dit verhaal. De Monogram Moorden is niet de reden geworden om hierin verandering aan te gaan brengen, dit terwijl ik echt liefhebber ben van de boeken van Sophie Hannah en nieuwe genres echt niet uitsluit. Of zal het aan de personages en het verhaal op zich hebben gelegen? Wie zal het zeggen?.
Omdat het zeker geen slecht geschreven boek is en het absoluut lofwaardig is dat een auteur zich waagt aan de uitdaging om het gedachtengoed van een icoon voor te zetten. Om daar een soort van ‘vernieuwende doorstart’ te maken verdient ze alleen al alle lof. Maar al bij al is het geen boek dat is blijven hangen, het heeft geen indruk gemaakt of me tot verder nadenken gezet.
2,5 ster
1
Reageer op deze recensie