Onrustgevend

Marco en Irene zijn gelukkig. Ze hebben succes, twee mooie gezonde kinderen en alles wat hun hartje begeert. Maar dan overkomt Irene iets waarvan we allemaal hopen het nooit mee te zullen maken; ze raakt betrokken bij een ongeluk met dodelijke afloop. Het slachtoffertje is een klein meisje en de impact is grandioos. In de spiegel kijkt ze in de ogen van een moordenaar in plaats in die van een onoplettende automobilist. Ze straft zichzelf op de hardst denkbare manier en misgunt zich daarbij alle gevoelens op geluk. Irene kruipt in een cocon en onttrekt zich volledig aan haar omgeving, haar man, vrienden en familie. Alleen haar kinderen bewaakt ze met haar leven, dat is het enige waar ze nog voor leeft, letterlijk. Marco denkt dat het goed voor hen zal zijn om te verhuizen, weg van de confronterende omgeving, weg van de zichtbare herinneringen. Hij verwacht dat het Irene goed zal doen om haar aandacht te verleggen en nieuwe mensen te ontmoeten. Hij hoopt dat ze hierdoor uit haar schulp kruipt en dat ze weer verder kunnen. Maar helaas heeft dit allemaal geen enkel nut. Het ongeluk is ook in hun nieuwe woonplaats bekend en Irene heeft het gevoel door iedereen te worden nagewezen, dat er over haar wordt gepraat. Zelfs haar kinderen zijn de dupe en vinden geen aansluiting op school. Alleen Freya, moeder van een klasgenootje, staat open voor contact en wordt in een korte periode wel heel close met Irene en haar gezin. Wanneer Irene op een dag een mail krijgt waarin haar eigen dochter wordt bedreigd verdenkt ze dan ook meteen iedereen in haar directe omgeving, iedereen! Maar intussen heeft ze geen enkel bewijs en ze wordt door niemand geloofd. Ze lijkt de controle volledig kwijt te zijn en is alleen nog maar gefocust op het beschermen van haar eigen kind. Volgens Irene gebeuren er allemaal dingen die niet kloppen, het net sluit om haar heen. Marco ziet dit allemaal niet en wordt intussen behoorlijk wanhopig. Hij voelt Irene tussen zijn vingers wegglippen. Hij zorgt ervoor dat ze professionele hulp krijgt, dit kan zo niet langer. Maar in plaats van dat het verbetering brengt wordt het alleen nog erger allemaal. Nog veel erger…….

Een intrigerende titel; ‘De onderkant van sneeuw’. Licht poëtisch en mysterieus. Wat is de betekenis? De cover is mooi maar sluit voor mijn gevoel in eerste instantie niet aan bij de titel. Ik zie geen sneeuw maar een plas water en een slecht wegdek. Het spiegelbeeld van een meisje in zomerkleding spreekt de winterse titel in mijn beleving tegen. Niettemin is het een mooie cover maar laat dus de interpretatie van de titel volledig vrij. Totdat ik het boek heb gelezen, dan wordt het mij wel duidelijk. Echter zou ik toch voor een andere opzet hebben gekozen maar dat is persoonlijk natuurlijk. Het is en blijft een mooie cover.

De eerste 100 pagina´s bekruipt het gevoel dat het verhaal vooral blijft hangen in de angst van Irene en haar schuldgevoel. Daardoor gaat de vaart er ook een beetje uit op een gegeven moment. Gelukkig neemt alles ineens een andere wending en krijgen we een verhaal te lezen wat angstaanjagend, beklemmend en bloedstollend is. De spanning blijft oplopen en de chaos in het hoofd van Irene wrijft af op jou als lezer. Dit alles in een heerlijke, vlotte stijl geschreven en dat alleen maar voor nóg meer verwarring zorgt, zowel bij Irene als bij mij. Daarbij moet je er toch niet aan denken zoiets zelf mee te maken? Ilse Ruiters weet dit op een subtiele manier bij je over te brengen en dat gevoel laat je niet meer los. Je wordt zelf onrustig……

Een minpuntje vond ik het taalgebruik van Delano, een kennis van Irene. Het veelvuldig combineren van het woord kanker in scheldende zinnen kan als kwetsend worden ervaren door lezers. Het boek heeft het niet nodig, er zijn legio scheldwoorden die minder confronterend zijn. Oké, het personage leent zich er absoluut voor en het zet dan wel kracht maar dat kan ook met andere woorden. Nog een minpuntje is dat een aantal zaken totaal niet aannemelijk zijn, vergezocht zelfs.

Halverwege het boek heb ik in mijn aantekeningen een optie tot plotwending genoteerd maar ook snel weer vergeten, het lag gezien de ontwikkelingen in het verhaal totaal niet voor de hand, dacht ik. Toch blijkt het achteraf precies zo te zijn. En wanneer je denkt dat alles wel gezegd en afgerond is, volgt er nog een kort hoofdstuk. De voorgaande hoofdstukken waren al best spannend, de opbouw naar de plot goed beschreven en in een steeds verder stijgende spanningslijn. Maar dan dat laatste hoofdstuk, het is de letterlijke genadeklap want het was dus precies zoals ik dacht.

Een debuut wat naar meer smaakt, dat wel.