Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Matige herrijzenis.

Patrice van Trigt 27 november 2018
Tijdens het lezen van dit tweede boek van Lindstein valt meteen op dat het lang niet zo fascineert als het eerste. Achteraf kan ik concluderen dat dat meerdere redenen heeft. In het eerste boek zijn zaken nog aannemelijk en te vertalen naar een (soort van) realiteit. Zou dit echt zo kunnen? Die vraag werd toen menigmaal met een ‘ja’ of ‘misschien wel’ beantwoord. Nu is dat niet het geval. Lindstein heeft heel veel toevalligheden gebruikt om het verhaal kloppend te krijgen waardoor het totaal niet realistisch lijkt. Sommige zaken natuurlijk wel maar op het moment dat ze probeert iets meer verdieping aan het geheel te geven, wordt het alleen maar meer voorspelbaar en zijn er zelfs momenten dat er irritatie optreedt ten aanzien van de invulling van bijvoorbeeld Sofia. Als je uit een sekte bent ontsnapt en weet hoe een dergelijke organisatie werkt dan is haar naïviteit totaal niet aannemelijk, komt het met vlagen zelfs heel dom over. En zo zijn er meer zaken te noemen.

Persoonlijk lagen de verwachtingen van dit vervolg veel hoger want het blijft niet bij één ding dat niet klopt. Richting de plot maakt Lindstein een sprong in het verhaal en gebeurt er weer iets heel voorspelbaars, de afloop daarvan laat zich ook raden want er is maar weinig fantasie voor nodig om het verhaal af te ronden. In het achterhoofd zit echter de ervaring van Lindstein zelf als sektelid en daarom is het teleurstellend dat ze zich mijns inziens heeft laten meeslepen in het romantiseren en ongeloofwaardig uitbreiden van het verhaal. Dit terwijl de basis en de in het verhaal genoemde familiekronieken wél heel goed gevonden zijn. Jammer dus dat Lindstein niet meer bij de kern van het verhaal is gebleven, ik denk namelijk dat dat veel authentieker zou overkomen. Laat duidelijk zijn dat dit mijn interpretatie is en niet per se een gegeven. Lees het boek vooral zelf en trek je eigen conclusies. De schrijfstijl is bijzonder prettig en daar is dus niets mis mee. Dit vervolg mist naar mijn mening gewoon het waarheidsgetrouwe gevoel dat het eerste deel wel had. Het derde deel gaat verder met de kinderen van Oswald, de proloog die in dit boek is vermeld noemt dat niet expliciet, maar de afkortingen van de namen laten dat duidelijk doorschemeren. Ditmaal is de nieuwsgierigheid echter stukken getemperd. 2 sterren, een matige herrijzenis. Jammer.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Patrice van Trigt