Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Ode aan de liefde en vriendschap!

Patrice van Trigt 01 oktober 2019
Soms wil je een bepaald boek liever niet lezen. Wellicht staat de auteur je tegen, spreekt de titel niet aan, is het genre niet aan jou besteed of is het het thema dat je weerhoudt. Bij Hou me vast zoals ik was ging het bij mij om het laatste. Ik wist dat Gaby Rasters dit boek ging schrijven. Haar vriendin was ziek, borstkanker. Het was met haar toestemming dat Gaby deze roman schreef waarin vriendschap en liefde de hoofdrol hebben, een verhaal dat verteld moest worden zodat de immense levenslust van een bijzondere vrouw een blijvende herinnering zou worden.

Ondanks dat het geen non-fictie is maar een roman gebaseerd op feiten zag ik er als een berg tegenop. Het was namelijk niet alleen de (fictieve)realiteit van de hoofdpersonages in het boek maar ook die van mij, mijn moeder had in dezelfde periode een identieke diagnose gekregen. Het kwam allemaal te dichtbij en daarbij liepen de ontwikkelingen zowat synchroon. Maar toch…ik was wel benieuwd. Hoe kan een auteur een roman schrijven over iets dat zo dicht bij haar ligt? Hoe combineer je een fictief verhaal met feiten? Gaby Rasters heeft zich inmiddels bewezen als een zeer veelzijdig auteur en prachtige boeken geschreven. Maar dit? Kan ze dit ook, juist omdat de kern van het verhaal haar zo aan het hart gaat? Ik kan daar heel kort in zijn: JA!

Vanaf de eerste pagina wordt je het boek ingezogen door een brief die Jasmijn aan haar vriendinnengroep stuurt. Ze gaat de boel omgooien, het is tijd om te stoppen met flierefluiten en te settelen, aan kinderen te gaan denken en vooral een leuke vent te vinden waarmee ze haar leven kan delen. En wanneer Jasmijn iets in haar hoofd heeft, nou dan maak maar plaats. Deze spontane, reislustige, energieke, goedlachse PSV-fan is gek op het leven en het is tijd om volwassen te worden. En waarmee kan je zo'n moment beter inluiden dan met taartjes en loempia’s met de meiden?


Jasmijn is een jonge vrouw van 32, die midden in het leven staat en bruist van de toekomstplannen. Op een belangrijk kruispunt in haar leven ontdekt ze een knobbel in haar borst. De diagnose is onverbiddelijk, er is sprake van borstkanker. Voorlopig moeten alle plannen de koelkast in, het is hallo ziekenhuis en hallo chemokamer. De wereld van controles, hormoonkuren, moodswings en haaruitval dringt zich vervolgens onuitgenodigd aan haar op. Gesteund door haar beste vriendinnen en ouders slaat ze zich door de eerste fase van deze nachtmerrie heen. Het primaire doel van de chemo is de tumor verkleinen, daarna een borstamputatie en hopelijk daarmee ook de kanker uitbannen. Vanaf het moment dat ze te horen krijgt dat ze één van de zeven vrouwen is die deze ziekte krijgt is ze vastbesloten de strijd te winnen. De vooruitzichten zijn goed én ze ontmoet de liefde van haar leven. Heel voorzichtig komt het zonnetje weer tevoorschijn.

Gaby Rasters beschrijft deze emotionele rollercoaster precies goed, gewoon zoals het is in zo’n situatie. Betrokken en levensecht maar ook met nét genoeg afstand zodat het een roman blijft en geen biografie wordt. En dat vind ik bijzonder knap gedaan. Het verhaal gaat over het ziekzijn, natuurlijk, maar ook over zoveel meer. Onvoorwaardelijke liefde en vriendschap, wensen, reizen maken en vooral over het leven zelf. Hou me vast zoals ik was heeft de perfecte balans tussen een intens levensverhaal en het vinden van je weg in een ver-van-mijn-bed-scenario. Tijdens een dergelijk proces liggen veel emoties op de loer. Rasters benadert deze met respect, gedoseerd en waarheidsgetrouw. Precies waar het verhaal verdrietig is, rollen de tranen over je wangen maar wanneer Jasmijn weer eens een stunt uithaalt zit je hardop te lachen. Je ziet die hartverwarmende taferelen dan ook zonder al te veel moeite zo voor je.

De ongekunstelde gesprekken en berichtjes zijn toegankelijk en menselijk geschreven, heel puur. Angst, woede en twijfels lossen elkaar in een hoog tempo af. Daartegenover staan mooie momenten die je weer even terugbrengen naar waar het ook om draait in zo’n heftige periode, het er voor elkaar zijn, er mag ook gelachen en gedroomd worden.
Precies die balans zorgt dat dit boek zowel een troost als een houvast kan zijn. De angst die ik had om dit boek te lezen bleek volledig onterecht. Ja, het was heftig om het verhaal van Jasmijn te lezen, maar het is ook het verhaal van vele anderen. Het is mooi dat herkenning en verdriet in een boek voor een warm gevoel kunnen zorgen. Een verhaal als dit maakt dan ook veel bij je los. Maar laat dat je er vooral niet van weerhouden dit boek te gaan lezen.


We hebben met Hou me vast zoals ik was te maken met een prachtige roman, die bijzonder actueel is. Jasmijn als hoofdpersonage is een bron van inspiratie die als vanzelf respect en vriendschap bij je afdwingt. Strijdlust en energie stralen van dit verhaal af en dat gevoel blijft na het lezen nog lang hangen. Het heeft mij persoonlijk wat meer lucht gegeven en ik ben oprecht blij dat ik het heb mogen lezen. Hoe dubbel het misschien ook klinkt, ik had Jasmijns verhaal niet willen missen en ik begrijp nu waarom familie en vrienden van de 'echte' Jasmijn zo blij zijn met dit boek. Op deze manier leert iedereen haar een beetje kennen en leeft ze, behalve in hun hart, voor altijd een stukje voort in deze ontroerende roman.

Geheel verdiend krijgt deze ode aan de liefde en vriendschap van mij 5 sterren. (En eet een taartje, met loempia!)

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Patrice van Trigt