IJskoud goed

Het gelukkige gezin Moorcroft wordt getroffen door een nachtmerrie. Een van hun twee dochters, Lydia, komt om bij een vreselijk ongeluk. Kirstie, de andere helft van de eeneiige tweeling, blijft over. Sarah en Angus besluiten om te gaan verhuizen, ze proberen nog iets van hun leven te maken, het verdriet een plek te geven. Ze vertrekken naar een minisscuul Schots eilandje dat ze hebben geërfd van Angus' zijn grootmoeder. Zo op het oog lijkt het een ideale plek te zijn om het verdriet te verwerken maar de eenzaamheid slaat al snel toe, vooral wanneer Kirstie op de proppen komt met een wel heel bizarre mededeling. Ze geeft aan Lydia te zijn, iets wat onmogelijk lijkt en alles begint weer opnieuw. Haar ouders weten het even niet meer, want wat Kirstie nu zegt slaat werkelijk alles, zou het zo kunnen zijn? Een ware psychologische strijd barst los, niet is wat het lijkt en dat zal het ook nooit meer worden. En dan staat Sarah er ineens alleen voor.

Het verlies van een kind is al erg genoeg, hartverscheurend. Maar wanneer daar ook nog eens twijfel bij komt kijken, de vraag welk kind je bent verloren, is werkelijk onmenselijk. Maar het kan nóg een graadje erger; de omstandigheden waaronder je kind is overleden is minstens raadselachtig te noemen en dus weet je niet waar je aan toe bent. Dát verdriet, aangevuld met die schrijnende twijfel, vooral van moeder Sarah is overweldigend neergezet. De hamvraag van dit verhaal is; hoe goed kent een moeder haar kind? De veelbesproken tweelingenband krijgt door dit verhaal wel een heel andere betekenis, stof tot nadenken. Zo ook de setting, daar op dat eiland maakt alles echt tot een twilight achtige omgeving. Dat geeft een extra spanningsgehalte aan het geheel. Dit is zo'n verhaal waar wegleggen simpelweg geen optie is. Dat komt vooral doordat de spanningsboog continue aanwezig is, die telkens weer een stapje hoger gaat met een nieuwe suggestie of ontwikkeling. Tremayne heeft dat op een dusdanige manier verdeeld over het geheel dat net wanneer de grens lijkt te zijn bereikt er weer een extraatje bijkomt. Werkelijk super spannend en suggestief geschreven. Je blijft lang in het ongewisse over de ware toedracht van het verhaal, óf dat er überhaupt komt. Het is niet duidelijk, en dat leest zo lekker als je van dit soort psychologische thrillers houdt. Want dat is het, heerlijk!

Ontroerend, heftig, beklemmend en daarbij prachtig beschreven. "IJstweeling" is een boek dat een echte thrillerliefhebber echt gelezen moet hebben! Het is ijzersterk geschreven en zo ontzettend intrigerend. De rol van moeder Sarah is ronduit fantastisch geschreven, voelbare onrust en frustratie, het gevoel van falen en het niet meer weten. Vanaf nu blijf je je afvragen hoe goed je je eigen kind eigenlijk kent, subliem!

4,5 ster