Up close and personal

Sander Verheijen ontmoet de liefde van zijn leven in Jip en een van de eerste dingen die ze bespreken is hoe ze hun gezamenlijke toekomst zien. Ze zijn er al snel uit, binnen niet al te lange tijd willen ze een gezin, samen. Vanaf dat moment krijgen Jip en Sander de nodige uitdagingen te verduren want je kunt wel iets willen maar dan moet het ook lukken. Hun kinderwens stelt hen behoorlijk op de proef, de medische molen draait volop. Maar de aanhouder wint en na wat omwegen raakt Jip zwanger. Zonder hulp was het een ‘mission impossible’ aldus Verheijen. Het is uiteindelijk dubbel feest want het stel wordt ouders van een tweeling. Koningskinderen Willem en Maurits komen ter wereld en het geluk kan niet op. De jongens zijn tien maanden oud als Sander en Jip opnieuw de medische molen instappen. Ze hebben het vermoeden dat er ‘iets’ niet klopt in de ontwikkeling van een van de jongens. Helaas krijgen ze gelijk. De diagnose die ze te horen krijgen, is life changing en pas het begin van hun verhaal.

Up close and personal, een betere omschrijving voor het indrukwekkende levensverhaal van het gezin Verheijen is er niet. Ongekend openhartig en liefdevol vertelt Sander over zijn grote liefdes Jip, Willem en Maurits. Heel privé, klein en kwetsbaar. Maar toch verbloemt Verheijen niets en is hij niet vies van zelfreflectie en zelfspot. Want dat dit geen doorsneegezin is wordt al snel duidelijk. Verheijen benoemt de zaken zoals ze zijn, met vlagen misschien wel schokkend voor een buitenstaander, spreekt zijn twijfels en gevoelens uit. Hij ontziet zichzelf ook niet, verre van dat zelfs. Take it or leave it, deal with it! Met ingehouden adem en soms met een brok in de keel lees je passages die je allesbehalve onberoerd laten. Ondanks dat het als een dagboek aandoet leest het als een vloeiend geheel. Deze vader heeft een écht verhaal te vertellen!

In een heldere no nonsens schrijfstijl neemt Sander Verheijen je mee in zijn leven. Van thuissituaties tot revalidatiecentra en scholen. Niet iets om vrolijk van te worden. En juist ook daarom is dit een verhaal dat verteld móet worden want er komt zo ontzettend veel kijken om alles geregeld te krijgen wat de jongens nodig hebben! Om te lezen hoe dit vierspan telkens weer een stap vooruit zet wanneer dat niet wordt verwacht, maar ook dat ze te maken krijgen met de wereld buiten hun veilige muren kent emoties van zowel euforie als teleurstellingen. Hoe je het ook wendt of keert, dit verhaal raakt je tot in je ziel.

‘Ik kan er nét niet bij’ is een groots gebaar van liefde geworden. Naar Jip en de jongens. Het is een verhaal dat getuigt van een enorm doorzettingsvermogen. Hoe het is om je leven in te richten wanneer je te horen krijgt dat je kind gehandicapt is, dat je je dromen en verwachtingen moet bijstellen. Het vervolgens positief blijven en blijven genieten van dingen die wel lukken, van kleine overwinningen die groots uitpakken, maar zeker ook het erkennen van wat niet kan. Vooral dat laatste vergt moed en een onvoorwaardelijk houden van.

“Wij zijn niet het gemiddelde gezin dat je eigenlijk niet wilt zijn,
totdat je het niet bent.”

Er zijn soms van die boeken die een recensent tot wanhoop drijven. Dat je niet weet hoe je onder woorden moet brengen wat dat boek met je doet of juist niet. Dit boek bleek niet van een afstand te lezen en ook niet zo te beoordelen. Niet alleen vanwege de herkenning, daar moet je mee oppassen natuurlijk, maar om de simpele reden dat het zich in je systeem nestelt. Ouders die zelf met uitdagingen te maken hebben aangaande hun kinderen zullen onherroepelijk dingen herkennen. En dan hoeft de gezinssituatie niet een op een te zijn, helemaal niet zelfs. Ik heb het dan vooral over onbegrip, (on)terechte frustratie en schuldgevoelens, de buitenwereld die niet meewerkt, maar ook beslissingen die je niet wilt nemen omdat je daar nog niet aan toe bent (of omdat je nog aan het genieten bent van die ene overwinning -die andere ouders toch niet begrijpen omdat ze het simpelweg niet kennen).

‘Ik kan er nét niet bij’ laat zien hoe groot het aanpassingsvermogen van een gezin moet zijn, hoe het is om sociaal gehandicapt te raken en dat je beste vriend op vier poten loopt en altijd naar je luistert. Iedereen drijft mee op de stroming zoals deze komt, je hebt geen keus. In het geval van dit gezin het niet met de familie een weekendje weg of samen op vakantie kunnen maar het puur kunnen genieten van het samen op de bank zitten, het tegen elkaar hangen en ‘even niets’ zal menig lezer de wenkbrauwen doen fronsen, want wie wil er nou niet lekker met het gezin op vakantie? Ik kan me er nu wel iets bij voorstellen. En zo zijn er nog veel meer dingen die onwijs veel indruk hebben gemaakt. Het lijntje tussen geluk en pijn is flinterdun en ondanks de eeuwig aanwezige vraag ‘waarom?’ moet je door en bouw je, zoals Jip en Sander, een eigen poppenkast.

‘Onze jongens zouden nu naar school moeten gaan. Een echte school. Dat is namelijk wat de bedoeling is. Dat is wat hoort als je kinderen op de aarde zet. Als je gezonde kinderen krijgt. Als.’

Wat vooral is bijgebleven van dit boek is dat een hartenwens zich heeft getransformeerd in een zware maar liefdevolle levenstaak. Schouders eronder, samen janken, samen vechten en wat zelfspot zo hier en daar doen ook wonderen. Daar kunnen heel wat relaties nog wat van leren. Ik heb genoten van dit boek ondanks dat het heel confronterend was op momenten. Sander Verheijen heeft met een scherpe blik zichzelf, én zijn gezin, een spiegel voorgehouden die op momenten een behoorlijk heftig beeld liet zien, maar zoals hij zelf aangeeft, het is nou eenmaal zo. Dat moet je durven maar zeker ook kunnen, het jezelf zo kwetsbaar opstellen toont immens veel kracht. Het een sluit het ander niet uit en daarmee blijkt maar weer eens dat niet alles in het leven altijd even zwart-wit is. Respect daarvoor.


“Want als er al een boodschap in dit boek zit, dan gaat het
om de kracht waarvan je zelf geen idee hebt dat die in je zit,
totdat je hem keihard nodig hebt.”

Om zoveel redenen maar vooral vanwege de fijne manier van schrijven, de openhartigheid en het taboedoorbrekende aspect krijgt “Ik kan er nét niet bij” van Sander (én Jip, Maurits & Willem) Verheijen vijf sterren.