Verpletterend en emotioneel

Moeder Annabel en zoon David zijn altijd met z’n tweetjes geweest. Het huwelijk met Davids vader bleek niet voorbestemd en dus bleven moeder en zoon samen over. Door de jaren heen is er een intense band tussen de twee ontstaan, elkaar loslaten hebben ze eigenlijk nooit gedaan, ze zijn een eenheid. Zelfs nadat David ging trouwen en in een andere stad ging wonen. Een aantal jaren geleden is bij Annabel kanker geconstateerd en is ze daarvoor onder behandeling. Het lijkt er zelfs op dat de ziekte onder controle is. Totdat ze in februari 2012 het desastreuze nieuws krijgen te horen dat ze is uitbehandeld, zomaar ineens. In Nederland kunnen ze schijnbaar niets meer voor haar doen. De prognose is somber, in plaats van jaren is er nu sprake van seizoenen, de klap komt hard aan. Na de eerste schok herpakken zowel David als Annabel zich en weigeren zich neer te leggen bij dit oordeel en zoeken elders advies en behandeling. Dat vinden ze vervolgens in België, in Leuven om precies te zijn. De artsen daar hebben nog wel wat mogelijkheden en dat is voldoende om moeder en zoon volledig op te laden en er voor te gaan. Het zal een zware tijd gaan worden maar ze zien beiden de mogelijkheden op genezing en gaan vol goede moed het heftige traject in, niet wetende wat hen staat te wachten en wat het uiteindelijke resultaat zal zijn. Hun band intensiveert nog meer en David kan zich alleen nog maar op zijn moeder focussen, alles er omheen lijkt een waas te zijn, niets is belangrijker dan de genezing van zijn moeder. Wanneer blijkt dat de behandeling toch niet zo gaat als gehoopt moeten ze weer hun verwachtingen bijstellen. Annabel is alleen maar bezig met David, ze maakt zich zorgen want hoe moet haar zoon zich gaan redden straks? En David vestigt alles op de genezing van zijn moeder, een andere optie is er voor hem gewoon niet. Toch hebben beiden ook hun eigen momenten, gaan ze ieder op een andere manier om met de situatie. Verbazingwekkend genoeg zoeken ze hun troost in het verleden, ieder om een totaal andere reden.

Soms komt er een boek op je pad dat op je lijf geschreven lijkt. Met het boek ‘In seizoenen’ van Judith Visser blijkt dat dus echt te kunnen. Dat feit maakt het lezen en recenseren van dit boek extra beladen maar het moedigt ook aan tot relativeren en hoop. Hoe raar dat laatste misschien ook lijkt nadat je het boek hebt gelezen. Het indringende verhaal van moeder Annabel en haar zoon David zal niet alleen veel indruk maken op de lezers maar ook troost bieden aan degenen die in een gelijksoortige situatie zitten. Het verhaal is geïnspireerd op wat Judith zelf heeft meegemaakt toen haar moeder ernstig ziek werd. Deze roman is zowel confronterend als verbluffend mooi.

Zowel David als Annabel blikken terug op hun verleden. Annabel doet dat om alles een beetje draaglijker te maken, om weg te dromen bij herinneringen aan de hand van haar jeugddagboek. David echter droomt over het uitkomen van zijn ultieme wens. Iets waar hij al jaren mee bezig is en maar niet kan loslaten. Wanneer de werkelijkheid ineens heel dicht zijn wens benadert neemt hij irrationele beslissingen, doet hij domme dingen, riskeert hij het om behoorlijk tegen de lamp te lopen. En hoe legt ie dat z’n zieke moeder uit? Totaal uit balans en gedreven door een wanhopig verlangen naar vroegere tijden beleven beiden hun eigen verhaal.

‘In seizoenen’ is een prachtig verhaal dat laat zien wat een vernietigende ziekte met iemand kan doen, welke impact dat heeft. Niet alleen de patiënt maar ook andere betrokkenen raken uit balans en gaan ieder op een eigen manier met een dergelijk rampscenario om. Het is vaak zo dat degene die ziek is zorgt voor relativeren en troost naar de anderen toe. Ook Annabel is een grote steun voor David, dit terwijl ze zo ziek is. Moeder en zoon delen veel maar om elkaar te ontzien belasten ze elkaar niet met alle gedachtes en zorgen, heel begrijpelijk natuurlijk. Maar Annabel is een sterke vrouw, ze kan dit laatste stuk van haar leven, het laatste dat ze als moeder kan doen ook nog wel. De vraag is alleen of David zijn deel ook aankan?

Judith Visser heeft met dit boek een verpletterend verhaal geschreven, op meerdere manieren. Het boek is niet alleen maar ellende en chemokuren. Nee, het bevat zowel een lach als een traan. Het verhaal van David is ronduit intrigerend want hij is alles behalve stabiel te noemen. En dat heeft niet alleen met deze situatie te maken. Annabel probeert wel voor hem te zorgen maar hij is een volwassen man en zal ook zijn eigen keuzes moeten maken en daarvan de consequenties moeten dragen. Iets wat met vallen en opstaan zal gaan want de rollen zijn nu omgedraaid, David moet voor zijn moeder zorgen en doet dat vol overgave. Annabel zoekt haar troost op een totaal andere manier en daar lees je een stuk Judith terug. De voorliefde voor de natuur, de Veluwe en de eekhoorn van haar moeder. Heel subtiel maar wel herkenbaar. Het zijn de kleine dingen in het leven die het zo bijzonder maken, dat is na het lezen van dit boek wel heel nadrukkelijk het gevoel dat achterblijft. Judith heeft een verhaal geschreven waar ze trots op mag zijn. Het raakt, intrigeert en confronteert. Ze heeft een hele prettige schrijfstijl, een totaal andere dan in haar voorgaande boeken. Een volgende roman is zeer wenselijk, dit is een Judith Visser die heel goed bevalt!

4,5 ster