de lat ligt nóg hoger nu

Eén keer maar, één keer en dan nooit weer. Pim en Noi zien een kans die ze veel te lichtzinnig inschatten. Onder indrukwekkende dwang en onderlinge overtuiging gaan ze toch akkoord. Ze gaan via hun lichaam drugs smokkelen maar schatten beiden de risico’s totaal niet naar waarde in. En dat kan alleen maar fout gaan. Wanneer er in de trein op station Norrköping een dode jonge vrouw wordt aangetroffen weet het onderzoeksteam vooralsnog niet waar ze mee te maken hebben. Met de vorige zaak nog vers in het geheugen wordt officier van justitie Jana Berzelius ingeschakeld om met het rechercheteam met o.a. Henrik, Mia en Günar uit te gaan zoeken wat hier precies aan de hand is. Wanneer forensisch onderzoek uitwijst waaraan de vrouw is overleden kunnen ze wat gerichter gaan zoeken. Ergens gaat een lampje branden en worden details uit de vorige zaak weer naar boven gehaald. Wat hebben deze twee met elkaar te maken?

Jana worstelt intussen door met haar verleden en wordt ernstig belemmerd in haar leven door dingen die ze niet weet. Ze herinnert zich nog lang niet alles van vroeger en steeds meer informatie weet ze te vergaren, dit tot ergernis van haar vader en verdriet van haar moeder. Ze is opgegroeid met Danilo, waarmee ze een onvoorspelbare band heeft. Hun laatste ontmoeting was niet bepaald hartverwarmend te noemen en werd afgesloten met een dwingende waarschuwing. Nu ze met deze zaak is belast en er steeds meer bewijsmateriaal naar boven komt lijkt het dat Danilo daarin een rol speelt. Jana heeft nu geen keus meer, ze moet Danilo zien te vinden omdat hij teveel over haar verleden weet dat ze niet in de openbaarheid wil zien. Zowel de zaak als haar carrière staan op het spel want haar verleden lijkt haar in een snel tempo in te halen.

Niet alleen Jana moet waken voor haar baan. Ook het rechercheteam heeft te maken met veranderingen o.l.v. de rijksrecherche. Niet iedereen is blij met de komst van Anders die de teugels stevig in de handen lijkt te hebben. Hij zwaait met een nieuwe scepter en terwijl het team alles doet dat in hun vermogen ligt de lopende zaak op te lossen zorgt hij op zijn beurt ook nog eens voor onrust. Sommige personages laten hun ongenoegen duidelijk merken en dat zorgt ook daar voor spanning. Het werk wordt er niet gemakkelijker op en de frustratie is duidelijk aanwezig.

Wederom heeft Emelie Schepp een stevige thriller neergezet met Jana en Mia in de hoofdrollen. Deze schrijfster weet wat het is om de lezer te tergen. Al sluimerend bouwt ze de spanning op, de ontwikkelingen die er gaande zijn fascineren en houden je aandacht vast. Voordeel is als je ‘Memento’ hebt gelezen dat je meteen de draad weer oppakt. Er lopen verhaallijnen door in dit tweede deel met Jana en Mia in de hoofdrollen maar ook andere details zul je herkennen uit het vorige boek. Heel subtiel worden deze uit het vorige boek meegenomen. Zo (her)ken je bepaalde zaken uit het verleden van zowel privé als zakelijke/politie kwesties. En dat leest lekker zonder dat het storend is of dat het in herhaling valt. Een groot aantal personages uit ‘Memento’ komen in dit deel terug en dat is prettig. Je gaat steeds meer binding met ze krijgen en inzicht in hun doen en laten. Jana en Mia zijn echter twee gevallen apart, deze vrouwen zijn allesbehalve gemiddeld en houden de gemoederen flink bezig. Zowel bij jou als lezer als bij hun medepersonages. Jana is een geheimzinnige en wazige officier van justitie. Volhardend en goed in haar werk maar privé heeft ze het allemaal totaal niet op orde. Mia net zo, zij is totaal niet te peilen en dat maakt haar minstens zo intrigerend.

Dit keer is er ook weer aandacht voor de anderen. Dat doet de auteur goed. Niet alleen de hoofdpersonages krijgen een stuk van de taart, nee ook de belangrijke bijrollen worden goed uitgebouwd. Op deze manier wordt een stevige basis gelegd voor, en dat is gevoelsmatig, een flinke serie. Zo hebben Günar en Anneli na twintig jaar een mindere periode maar moeten wel met elkaar op het werk door dezelfde deur kunnen. Ook leidinggevende Henrik staat onder grote spanning. Zijn vrouw staat op punt van bevallen, de druk op kantoor is enorm. De vorige zaak waarin de manager van Asielzaken werd vermoord (Memento) en er een netwerk aan kindersmokkelaars en drugshandel aan het licht kwam is hem zwaar gevallen en heeft de nodige aandacht van bovenaf getrokken. Want wat had Gavril Bolonaki nog meer in petto dan de kindertransporten waarmee hij tegen de lamp is gelopen? Hij kan het niet meer navertellen maar het drugsyndicaat is met zijn dood waarschijnlijk geen snelle dood gestorven. Jana weet hier meer over maar is met heel andere zaken bezig. En dan nu óók nog eens de aankomende reorganisatie en de ogen van de rijksrecherche die op hen zijn gericht. Het is gewoon allemaal zo veel tegelijk.

Iedere personage heeft ook nu weer een goed afgewogen aandeel in het verhaal, een klein verhaal naast de rode draad door het boek. Het loopt gewoon allemaal mooi in elkaar over. Geen enkel moment is er sprake van onduidelijkheid of overbodige informatie. Alles dient zijn doel en dus blijven er geen vragen onbeantwoord. Behalve als het over een aantal personages gaat dan. Je krijgt langzaam wel meer informatie die je fantasie weer op volle toeren doet draaien. Hoe zou het nou precies zitten met Jana? En wat is de reden dat Anneli en Günar nu zo onrustig zijn? Die informatie wordt maar heel geleidelijk vrijgegeven. Soms krijg je wel je antwoorden en soms niet. En dus is het wachten op een vervolg om die antwoorden te krijgen.

Richting de plot zijn er steeds sneller wisselende perspectieven en dat zorgt voor nog meer spanning. Het tempo gaat omhoog, er gebeurt veel, de druk is voelbaar. Er moet en gaat iets gebeuren, nu! De auteur heeft de personages subliem uitgediept maar we zijn er nog lang niet. Je merkt dat aan alle uitgezette lijnen en vooral ook de vragen die je nog hebt. Verrassend was het dan ook niet dat er binnenkort, yes!, een derde deel gaat verschijnen. Wellicht dat we dan eindelijk gaan ontdekken hoe het nu precies met Jana en haar verleden zit en wat Mia toch allemaal bezighoudt? Dit boek was in ieder geval weer heerlijk om te mogen lezen. Je zinkt er helemaal in weg.

Schepp heeft een vloeiende schrijfstijl en schroomt niet complexiteit met spanning te combineren. De goede vertaling verdient ook alle lof, geen kromme zin of rare woordspeling te vinden. ‘Narcotica’ leest net als zijn voorganger lekker vlot weg en boeit vanaf het begin. Het enige minpuntje aan het geheel is dat nagenoeg alle hoofdstukken beginnen met de voor –en achternaam van het personage die op dat moment in actie komt. En dat is op een gegeven moment, Schepp werkt met korte hoofdstukken, echt teveel van het goede. Maar dit puntje is dan ook het enige dat opvallend was. Verder niets dan lof en wordt er reikhalzend uitgekeken naar een spannend vervolg van ‘Narcotica’. Want Schepp legt de lat wel heel hoog op deze manier!!

4,5 stralende sterren voor dit boek!