Mooie details maar viel tegen.

Altijd wanneer er een boek met grote internationale prijzen aan de haal gaat, bij DWDD als leestip wordt genoemd én er gesproken wordt van een van de belangrijkste debuten volgens The Guardian, dan ben ik op zijn minst nieuwsgierig. Boeken die zo de hemel in worden geprezen zijn óf inderdaad helemaal het einde of juist niet.

Deze roman speelt zich af in de landelijke omgeving van Ierland. Connells moeder maakt schoon bij Marianne thuis en de twee kennen elkaar ook van school. Als je het over tegenpolen hebt, dan heb je het over deze twee jongelui. Marianne komt uit een rijk maar afstandelijk gezin, bij Connell thuis is het krap aan maar is er overdaad aan liefde. Ook sociaal en op school vallen hun verschillen op. Je zou ze niet bij elkaar matchen.

Het verhaal start in januari 2011. Een jaar eerder is Marianne haar vader verloren. Connell zit bij haar in de klas maar ze hebben daar geen contact. Wanneer hij zijn moeder een keer na het werk ophaalt raakt hij met Marianne aan de praat. Wat blijkt, de twee liggen elkaar wel. Er is sprake van een onverwachte klik. Ze begrijpen elkaar als geen ander maar dat laten ze niet aan de buitenwereld merken, het is iets van hen samen, ze dragen hun vriendschap, die steeds intenser wordt, niet uit naar de buitenwereld. Connell is mateloos populair op school, Marianne staat bekend als een loner. Hun contact vindt dan ook niet op school plaats maar thuis. Op deze manier ontstaat er een geheime relatie, in een bubbel waar ze zich samen veilig voelen, waar ze zichzelf mogen zijn. Zonder dat iemand dat weet. Wanneer ze gaan studeren aan de hogeschool in Dublin verliezen ze elkaar uit het oog en ontdekken ze in de jaren daar pas wat ze echt voor elkaar betekenen.

Wat meteen opvalt aan deze roman is de opvallende schrijfstijl en deze spreekt mij niet aan. Maar er zijn meerdere dingen die me storen tijdens het lezen. Het is het hele plaatje, het is het verhaal zelf. De manier waarop Rooney de twee jongeren neerzet roept bij mij een antipathie op die ik niet meteen kan plaatsen. Het kan de tegenstrijdigheid in de karakters zijn en hoe Rooney ze profileert. Het stiekeme aan de ene kant en het ophouden van de schijn aan de andere kan intrigeren maar het heeft eerder een averechts effect op mij. Toch zijn er ook wel mooie stukken. De band tussen Connell en zijn moeder is hartverwarmend, bijna vriendschappelijk. Daar kan Marianne niet over meepraten. De tegenstrijdigheden in hun levens zijn zó groot, dat wat er allemaal gebeurt voor mij niet geloofwaardig was. Het zelfbeeld dat de hoofdpersonages hebben rijmt gevoelsmatig niet met wat er in het verhaal gebeurt. De zelfverzekerdheid van Connell in het openbare leven staat niet in verhouding met hoe hij is met Marianne. En andersom net zo. De ene lezer zal juist daar de schoonheid van het verhaal in zien, de ander zal daar anders over denken. Het elkaars tegenpolen zijn werd gevoelsmatig te groot uitgemeten terwijl deze verhaallijn kleiner gehouden beter tot zijn recht was gekomen. Dan zou het intiemer en persoonlijker zijn geweest. Nu verliest dat aspect zichzelf in het grote geheel.

Wat wel mooi tot zijn recht komt is de emotionele kant van het verhaal. De een mist haar vader, de ander heeft hem niet gekend. Een warme oermoeder ten opzichte van een koude feeks. Rijkdom versus armoede. Wanneer ze zelfstandig wonen en de situatie heel anders vond ik het omgekeerde scenario wel mooi om te lezen. Alles is ineens anders wanneer Connell en Marianne elkaar weer ontmoeten en ondanks dat er meteen weer die klik is zijn de rollen wel omgedraaid. Ook de personages moesten even schakelen en in hun nieuwe rol komen, het is totaal anders dan gedacht. Daar had Rooney me wel even te pakken, toen werd het interessant. Het samen volwassen worden, het vinden en afstoten en een plek afdwingen voor jezelf in de keiharde maatschappij vond ik interessant. De aaneenrijging van onzekerheden en zoeken naar erkenning was leeftijdsconform aannemelijk, net als de onbreekbare lijn tussen Connell en Marianne die ze zelf niet altijd kunnen plaatsen. In dat opzicht zijn ze inderdaad normale mensen. Dat zal voor herkenning kunnen zorgen bij lezers.

Echter, het verwachtingspatroon dat ik in het begin van deze roman had pakt helemaal anders uit, ik had een meer aangrijpend verhaal verwacht. Ik moet tot de conclusie komen dat het de combinatie van schrijfstijl en inhoud is die mij niet 100% heeft geraakt. Sommige mooie en beeldende momenten daargelaten. Schrijven kan Rooney absoluut maar wanneer een boek dusdanige hoge verwachtingen wekt en jouw beleving daar niet bij aansluit is het moeilijk het mooie, datgene wat iedereen schijnbaar wél ziet, eruit te filteren. Dat is mij niet volledig gelukt en dat vind ik best jammer. Daarom het advies om dit boek vooral zelf te gaan lezen en een mening te vormen. Normale mensen heeft me lang beziggehouden en ik ben er tot op heden nog niet helemaal uit. Wat ik wel weet is dat dit verhaal een verbintenis voor het leven vertelt en daarin zit altijd wel iets moois. Het is de schrijfstijl die het voor mij persoonlijk niet haalt bij de inhoud. De auteur hanteert een pen die me niet kan bekoren. Duidelijk is dat dat voor anderen, gezien de aanprijzingen, het dat wél doet.

Ik kom niet verder dan 2,5 ster.