Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Niet wat was gehoopt.

Patrice van Trigt 28 november 2017
Aza Holmes heeft heel goed door wat het effect van haar angststoornis is. Het is sterker dan zijzelf en dus leeft zij een leven dat wordt gestuurd door die stoornis. Haar denken staat continu in ‘standje dwang’ maar dat lijkt heel normaal te zijn, zowel voor haar en haar omgeving. Ze kennen haar niet anders. Met haar hartsvriendin Daisy trekt ze de stoute schoenen aan als ze hoort dat de vader van een oude vriend lijkt te zijn verdwenen. Samen komen ze daardoor weer in contact met Noah en Davis Picket, zonen van de verdwenen CEO. Dit klinkt allemaal heel eenvoudig maar dat is het niet. Aza is namelijk als de dood voor bacteriële infecties en daarmee sluit ze normaal gesproken heel veel situaties uit, zou je denken. Ze blijft het eindeloos analyseren, tot op het vermoeiende af maar handelt vervolgens totaal anders dan je zou verwachten. Met vlagen was dat te bewonderen maar soms klopte dat gewoon niet met de strekking van haar stoornis. Daardoor was het moeilijk om haar sympathiek te vinden, ook al heb je met haar te doen. Het gevoel om haar eens flink door elkaar te rammelen stak geregeld de kop op. Het verhaal achter de stoornis komt ook hierdoor maar moeilijk tot zijn recht.

Nu ze door de verdwijning van de steenrijke vader van de jongens weer in contact komt met Noah en Davis draaien haar gedachten op volle toeren. Er gebeurt ineens heel veel. Zowel met de levens van de jongens als met dat van haar. Een ingrijpende gebeurtenis die verder niet veel bracht in het verhaal. En dat was raar. Het draait vooral en bijna alleen om de gedachten van, daar is ze weer, Aza. Alles wat haar bezig houdt draait daar omheen. Die dwang controleert en beheerst alles. Daisy kijkt er niet meer van op, net als hun moeders dat ook niet meer doen. Sterker nog, het lijkt allemaal maar heel normaal maar dat is het natuurlijk niet. Verwonderlijk is dan ook dat niemand er problemen mee heeft. En precies daarin is Green heel goed. Hij weet dit soort ‘afwijkingen’ integer en menselijk neer te zetten en er haast een sprookje van te maken. De ene keer pakt dat beter uit dan de andere. Want er waren echt wat zaken die niet lekker liepen. Niet al het handelen en haar denken lijken leeftijdsconform. Met een beetje fantasie kun je daar wel een draai aan geven waardoor het iets schattigs, iets vertederends krijgt maar realistisch deed het niet aan. Ook het feit van de bewaking op het terrein van de villa, totaal ongeloofwaardig en erg vergezocht. En zo waren er wel meer momenten.

In iedere John Green zit een boodschap, zo ook nu. Accepteer wie je bent, zie je kansen en pak ze aan. Een dwangstoornis is een probleem maar hoeft niet als zodanig te worden benaderd. Klinkt idealistisch? Een beetje wel want zo werkt het helaas niet altijd. Natuurlijk is het verhaal geromantiseerd en dan is dat niet erg. Green creëert met een onmogelijke stoornis een haast ideale wereld, helaas werkt het zo in de echte wereld niet. Het is een geval van ‘wishfull thinking’. Het scenario waarin Aza leeft is haast te mooi om waar te zijn want niets en niemand heeft last van haar manier van doen. Tijdens het lezen waren er best momenten dat ik me aan haar stoorde, het blijft maar over dat ene gaan. En dat verklaart ook die spiraal op de cover die Aza in het verhaal toelicht, er zit geen einde aan.

Het was moeilijk om Aza sympathiek te vinden, buiten haar stoornis om was ze met vlagen erg irritant. Helemaal begrijpen doe je die stoornis natuurlijk niet. Het zal ook te maken hebben met het feit dat ik niets met Aza had. Haar persoonlijkheid overheerste zo, zo negatief en vermoeiend dat het boek soms weggelegd werd. Bij de overige personages ging dat beter, waarschijnlijk omdat zij niet het verhaal controleerden en ook niet zo zwartgallig waren. Terwijl wat zij meemaken ook niet gemakkelijk is. John Green heeft zijn hoofdpersonages overtuigend neer kunnen zetten en zaken als vriendschap, vertrouwen, de band tussen moeder en dochter, liefde en ‘gewone’ dingen uit het leven mooi meegenomen. Doordat de focus zo op Aza en haar stoornis ligt zou je deze zaken haast over het hoofd zien. Green heeft gevoelsmatig deze stoornis een te grote rol gegeven en die is gaan overheersen en irriteren.

John Green valt duidelijk terug op zijn succesformule. En daarmee is hij voorspelbaar aan het worden. Hij schrijft prachtig maar is niet meer echt verrassend. Laat voorop staan dat John Green een meesterlijk verteller is. Hij is beeldend, niet altijd even vlot, soms wat langdradig en poëtisch. Het is geen gemakkelijk boek.

Dit verhaal heeft me lang niet zo te pakken gehad als andere verhalen van Green. Eerlijk gezegd viel dit best tegen, was het met vlagen langdradig, herhalend en gewoon niet fijn om te lezen. In het begin moet je er echt even inkomen, dan leest het een tijdje lekker door en daar is dan de irritatie t.a.v. vooral Aza. Is het vreemd om te zeggen dat je je ergert aan iemand met een dermate ernstige stoornis? In de kern is het verhaal mooi te noemen maar er zijn teveel dingen die maken dat het uiteindelijk toch niet genoeg ‘pakte’. Of het nu komt doordat er teveel vragen open blijven staan, de stoornis van Aza aan de haal ging met het verhaal of dat het deze keer gewoon niet genoeg aansprak, geen idee, waarschijnlijk de combinatie. Gezien de doelgroep zou dit best wel een dingetje kunnen zijn. Jammer. Dit is zeker niet zijn beste of meest innemende boek. Ik kom niet verder dan 2 sterren.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Patrice van Trigt