Intens en overtuigend verhaal.

Het is 1977 en interraciale relaties zijn nog niet echt de normaalste zaak van de wereld. James is van Oriëntaalse afkomst en Marilyn is blank. Marilyn kreeg al meteen van haar moeder te horen dat ze een fout maakte door met James in het huwelijk te treden, maar liefde kent geen kleur en dus koos ze toch voor hem. Ook al is James professor en hebben ze het goed voor elkaar, blijkt dat toch geen reden voor sociale acceptatie en dus hebben ze te maken met vooroordelen en pesterijen. Overtuigd van hun liefde stichten ze een gezin.

Het is een droom die uitkomt voor de jonge ouders wanneer ze hun kinderen krijgen. Lydia is het evenbeeld van haar moeder maar wel met de Oosterse invloed van haar vader. Ze is erg slim, mooi, maar vooral ook onpeilbaar. Ze heeft nog een broer, Nath, en een zusje, Hannah. De kinderen hebben ieder zo hun uitdagingen, vooral ook gezien hun gemixt bloed en de band onderling in het gezin. Er is duidelijk sprake van een lieveling, met alle gevolgen van dien. Moeder Marilyn heeft zo haar problemen. Haar gekoesterde dromen komen niet uit en dus focust ze zich volledig op vooral Lydia. Vader James is beschadigd door zijn jeugd en dat belemmert hem om de vader te zijn die zijn kinderen nodig hebben. In plaats van dat hij zijn ervaringen ten goede keert.......

De ouders van Lydia denken dat hun dochter mateloos populair is op school en omkomt in vrienden en vriendinnen. Niets is echter minder waar maar daar komen ze te laat achter, veel te laat. Op een ochtend blijkt het bed van het meisje onbeslapen en ze is weg. Het gezin wordt verscheurd, politieonderzoek wordt opgestart maar zonder resultaat. Oude gebeurtenissen worden op een onaangename manier weer opgerakeld en men raakt de controle kwijt. Een ieder leeft op zijn/haar eigen eilandje en door het wegvallen van Lydia dreigt het gezin uiteen te vallen. Ze stellen geen vragen, praten nergens over en rakelen vooral niets op. En dat kan niet goed blijven gaan natuurlijk.

De relatie tussen de ouders en de twee andere kinderen is schrijnend. De drang naar liefde en erkenning is zo groot maar wordt niet gezien.James heeft moeite met de herkenning van zichzelf in zoon Nath, het is te confronterend maar het waarom is niet meteen duidelijk. Samenvattend is het een sociaal onthand gezin dat wordt getroffen door een groot drama. In plaats van elkaar tot steun te zijn gebeurt er totaal iets anders met ze. De vraag is nog maar of de familieband sterk genoeg is om dat te herstellen.

‘Met Lydia als schoorvoetend middelpunt van het universum hield zij de wereld elke dag bij elkaar’.

De combinatie van het ‘nu’ met de flashbacks is meer dan voortreffelijk neergezet. Een zeer gedetailleerd familieportret tot gevolg. Het ergens niet over praten doet dingen niet vergeten, dat mag duidelijk zijn. 'Wat ik nooit eerder heb gezegd' is een ijzersterk debuut! Spannend, origineel en verrassend. In het eerste hoofdstuk weet je al meteen wat er is voorgevallen maar voor het hoe, wat en waarom zul je het boek moeten lezen. Middels geregeld terugkomende flashbacks krijg je als lezer inzicht in de onderlinge relaties maar vooral tussen die van James en Marilyn. Ze vertellen zelf hoe het was om elkaar te leren kennen, de vooroordelen te lijf te gaan en voor hun liefde te kiezen. Met Marilyn ga je zelfs terug tot 1935 en lees je over haar relatie met haar moeder, toen al een powervrouw. Het was de tijd van traditionele rolverdeling, emancipatie stond nog in de kinderschoenen. De plaats van de vrouw was achter het aanrecht. Soms tenenkrommend en naïef weergegeven, het benadert de werkelijkheid gevoelsmatig bijzonder goed, het is daardoor ook nog eens erg authentiek geschreven. Marilyn ambieert totaal iets anders maar dan leert ze tijdens haar studie James kennen. Omdat ze zelf iets mist in haar leven concentreert ze zich later voornamelijk op Lydia.
Lydia is slim en zou zomaar alles kunnen gaan doen wat Marilyn zelf niet heeft gedaan of behaald. Ze is fanatiek en gedreven maar vergeet daarbij de twee andere kinderen. Ze heeft niet in de gaten dat ze daar ernstig onder lijden. Het lijkt wel of Lydia de enige verbindende factor is in dit aparte gezin. Het projecteren van je eigen wensen op je kind is een hele grote fout maar Marilyn ziet dat niet zo. Sterker nog; ze kan niet anders. Het waarom wordt later maar al te duidelijk.

‘Spreken is zilver, zwijgen is goud’. Een gezegde dat in dit gezin wel heel letterlijk wordt genomen. Hoe kan een vijfkoppige formatie in vredesnaam functioneren en elkaar vertrouwen wanneer ze er willens en wetens voor kiezen bepaalde zaken, en dan zeker geen onbelangrijke!, niet met elkaar te bespreken? Grote geheimen dragen ze met zich mee en in plaats dat het een verbindende factor is delen ze het niet met elkaar. Ze ondervinden allemaal zo de vooroordelen t.a.v. hun etnische afkomst maar dat is geen gespreksonderwerp binnen dit gezin. Sterker nog, niets lijkt deze mensen met elkaar in gesprek te krijgen. En dan verdwijnt Lydia. Of dat nog niet genoeg is, leren ze haar pas echt goed kennen na haar dood. Hoe dramatisch wil je het hebben? Mooi omschreven maar vooral indrukwekkend.

Dit boek is een familiedrama. Het gaat over gemiste kansen, vooroordelen, wantrouwen en racisme. Juist door dat laatste is de drang om zichzelf te bewijzen in dit gezin erg groot. Lydia is degene die het waar moet gaan maken, zij moet succesvol zijn, hoe dan ook! Het is een triest maar oprecht verhaal geworden dat de lezer zal raken. Mede door de prachtige sfeer in het boek en fijne schrijfstijl heeft de auteur een verbluffend sterk boek geschreven. Vijf sterren voor dit bijzonder hartverscheurend, psychologisch drama.