Vernieuwend

Blum maakt een niet alledaagse start in haar jonge leventje. Als geadopteerde dochter van een begrafenisondernemer is het al snel duidelijk dat zij degene is die het bedrijf moet gaan voortzetten. Daarover bestaat in de ogen van haar ouders geen enkel misverstand. Ze wordt met harde hand opgevoed, vaktechnisch stomen ze haar klaar voor de toekomst. Het is niet bepaald een warm nest. Ze neemt zich dan ook voor alles wat ze zelf niet heeft gehad in haar jeugd dat haar bij haar eigen kinderen heel anders aan te pakken. Ze leert onder niet alledaagse omstandigheden haar man Marc kennen. Ze vallen als een blok voor elkaar en er ontstaat een bijzondere liefde. Wanneer jaren later het leven hun toe schijnt te lachen gebeurt het meest vreselijke; Marc wordt voor haar neus doodgereden en de dader verdwijnt spoorloos. Blum in groot verdriet en wanhoop achterlatend.

Wanneer Blum wat zaken moeten regelen in verband met de aankomende uitvaart van haar grote liefde stuit ze op zaken die haar aan het denken zetten. Er is iets aan de hand, iets klopt er niet. Het verdriet verplaatst iets en nieuwsgierigheid komt om de hoek. Ze gaat voorzichtig op onderzoek uit en stuit op schokkende zaken. Alles wijst er op dat Marc niet zomaar is aangereden. Hij was in zijn werk als politieman iets op het spoor wat anderen niet konden waarderen. Zijn dood komt nu in een heel ander daglicht te staan en het lijkt eerder opzet te zijn geweest, moord. Verbazing, woede en verdriet zorgen ervoor dat Blum van het ene op het andere moment verandert van een verdrietige weduwe in een wraakgodin. En ze gaat daarbij over lijken!
De titel zegt natuurlijk al veel, er is sprake van een vrouwelijke wraaknemer, dat belooft nogal wat! Vol nieuwsgierigheid ga ik in dit debuut van Aichner voor de Crimezone leesclub beginnen. De cover vind ik persoonlijk niet echt denderend. De letters knallend rood en bloeddoorlopen vind ik mooi maar niet heel speciaal. De achtergrondfoto zegt mij niets over het boek, de personages of wat dan ook. Het doet me eerder aan een cover van een roman denken, een zomerse chicklit. Uitgezonderd het bloedige lettertype dan.
Het verhaal begint met een proloog uit de jeugd van Blum. Veelzeggend, schrijnend en ook heftig. Het uiteindelijke verloop hiervan is veelbelovend voor de rest van het verhaal. En gelukkig is het een goed verhaal!

Het begint vrijwel meteen met de dood van Marc. Op een schokkende wijze beschreven komt dat nogal confronterend bij je binnen. Je voelt de klap, het verdriet en de machteloosheid. Heel realistisch en allesomvattend neergezet. Doordat het ongeluk vrijwel meteen aan het verhaal begint is de drijfveer tot het nemen van wraak al heel snel duidelijk. Blum maakt er ook totaal geen geheim van wat ze plan is. Je wordt als lezer meegenomen in haar plannen. Ik kon haar initiatief en emoties zelfs heel goed begrijpen! Aichner beschrijft alles op een manier die sympathie bij me kweekt, ook al weet je natuurlijk dat het verkeerd is om eigen rechter te gaan spelen. Het maakt voor mij allemaal niets uit, ik zit lekker in het verhaal, het spanningsniveau is vrijwel constant maar kent weinig pieken. Niet storend verder want het leestempo zit er op zich goed in. Je krijgt op een bizarre wijze een kijkje in de wereld van de uitvaart, hetzij op een ietwat onverwachte wijze. Heel origineel en absoluut vernieuwend te noemen. Je merkt ook duidelijk dat hier veel moeite is genomen voor research. Tot in detail wordt alles beschreven, de geur van conserveringsmiddelen is bij wijze van spreken haast te ruiken. Alles heel realistisch, heel knap. De personages worden naar waarde uitgediept, niets teveel maar zeker niet te weinig.

Toch kent het boek wel minpunten. Dit laatste wordt voornamelijk bepaald door de schrijfstijl van Aichner. Hij schrijft in korte zinnen, 90% staccato….. Ik vond het zelfs ronduit irritant worden op een gegeven moment, het werd vermoeiend om te lezen. Maar omdat het verhaal zo goed in elkaar zit lees je door, het is zo anders en origineel, je kunt als het ware niet anders. De plot was voor mij ook geen verrassing, halverwege wist ik het al. Maar ook dat is niet hinderlijk gebleken. Weer was het zo dat het totale verhaal zo goed was dat ik bleef lezen. Al bij al dus wel wat opmerkingen. Puur het verhaal is het een absolute aanrader, het is fel, met tijden behoorlijk bloederig, origineel en er zit een behoorlijke psychologie achter, goed doordacht. Maar de schrijfstijl, de korte zinnen, dat iedere alinea eindigt met het noemen van de naam Blum of een van de andere personages vind ik storend. En toch………is dit dan wat men noemt een ‘irritant goed boek’?

Wraakgodin krijgt van mij 3 sterren. En dat is vooral –of helaas- volledig te wijten aan de schrijfstijl.