Heel mooi dit.

‘Zeven perfecte dagen’ is een roman die je met een diepe zucht dichtslaat en waarvan je baalt dat het boek uit is. Zowel Sarah als Eddie weten zich meteen in je systeem te nestelen. Tijdens- en na het lezen, én daartussen, blijven ze bij je hangen. Want vanaf het moment dat ze afscheid nemen, na die overweldigende week en de belofte die daaruit volgde, voel je dat er iets staat te gebeuren. Tussen de regels door belooft de auteur meer, je voelt het gewoon. Ze heeft twee hoofdpersonages neergezet met ieder hun levens, een verleden en vanaf nu een veelbelovende toekomst, dus wat kan er dan mis gaan? Het is precies dát, die vraag, die je tijdens het lezen bezig houdt. De mysterieuze passages in briefvorm doen daar nog eens een extra schepje bovenop. Er moet iets zijn, maar wat dan? Kan het zijn dat er iets uit het verleden roet in het eten dreigt te gooien of zijn ze gewoon te hard van stapel gelopen? Waarom anders laat Eddie niets meer van zichzelf horen en wat is het aan hem dat Sarah op het obsessieve af blijft geloven dat er meer aan de hand is? Het kan niet zo zijn dat hij zich ineens heeft bedacht, die week was te bijzonder, te intens om het zo ineens af te kappen. Want als ze ergens niet aan twijfelt dan is het aan hun klik, de belofte voor zoveel meer. Haar vrienden verklaren Sarah voor gek, adviseren haar om die week te koesteren en vanaf nu gewoon weer haar leven op te pakken.

Rosie Walsh heeft die belofte naar ‘meer’ continu voor ogen gehouden in het verhaal. Met vlagen is het zelfs een spannend boek. Walsh zet je geregeld op het verkeerde been en werkt zelfs met flinke cliffhangers die behoorlijk indruk maken. Sarah is een sterke vrouw, hoewel ze daar echt niet altijd de kracht voor heeft. Haar familie en werk vragen ook om aandacht. Toch kan ze het allemaal niet loslaten en besluit ze op zoek te gaan naar antwoorden. In ieder geval kan ze dan verder. De tijd tikt genadeloos door, op een bepaald moment zelfs letterlijk en wordt het nog spannend ook. Al is die wending ietwat voorspelbaar, het geeft wel een lekker voldaan gevoel. Zo heeft Walsh zowel ingrediënten van een feelgood als een thriller in deze roman verwerkt, top hoor!

Walsh begint met een proloog waarin zij een zoektocht duidelijk maakt, een schrijnend gemis. Maar het blijft niet hierbij, er volgen meer indringende passages. Het duurt wel even voor je weet van wiens hand ze zijn en vooral aan wie er wordt geschreven. Deze stukken zorgen voor een extra dimensie aan het verhaal en wanneer uiteindelijk duidelijk wordt hoe het nu zit kun je niets anders dan proberen om die brok in je keel weg te slikken. Dat er iets moest zijn was wel duidelijk maar de manier waarop de levens van de betrokkenen bijeen komen is behoorlijk emotioneel beladen en ook het feit dat je heel lang op het verkeerde spoor bleek te zitten was een verrassing.

‘Zeven perfecte dagen’ is een roman die zich met gemak kan meten met grote namen in dit genre. Het deed met vlagen denken aan een van mijn favoriete auteurs, Jojo Moyes. Een vloeiende schrijfstijl, sterke personages, een aannemelijk verhaal en vooral emoties die je vastpakken. Zo nu en dan lichtelijke voorspelbaarheid maar ach, dat mag in dit soort boeken. Alle ingrediënten dus voor een heerlijke, pakkende roman.

Wat aan dit verhaal zo prettig is, is dat de auteur de diepte ingaat, er is zoveel meer dan alleen een liefdesverhaal. Er ligt een écht verhaal op je te wachten. Heel mooi gedaan en daarom vier dikke sterren. Een echte aanrader!