Saskia Noort is columniste voor het vrouwenblad Marie Claire en dit is haar thrillerdebuut. Zij heeft met Terug naar de kust (een titel die overigens een waarschijnlijk ongewenste associatie oproept met een oubollig Nederlands lied) een dappere eerste stap gewaagd op het thriller-pad, maar zij is nog lang niet zo ver dat men haar in het rijtje van Nicci French en Karin Fossum kan plaatsen, zoals men op de omslag doet. Dat vind ik nogal misleidend, evenals het predicaat "literaire thriller".

Het toepassen van de plichtmatige thriller-effecten zoals het opvoeren van een mysterieuze stalker, diens in ernst toenemende aanslagen en verschillende mogelijke daders verweven in een familiedrama over psychose, maken een verhaal nog geen goede thriller. Een pluspunt is de vlotte schrijfstijl, niet ongewoon voor een journaliste, maar de minpunten wegen toch zwaarder: het geheel doet vaak een beetje gekunsteld aan, met name de hoofdpersoon (een ploeterende 'single mom' die tot het cliché-inzicht komt dat haar kinderen haar rijkste bezit zijn) en haar love-interest (gladde, rijke maar toch lieve makelaar). Zij zijn geen personen maar typetjes. Het voortdurende verwijzen naar items uit de werkelijke wereld van nu ("We keken America's Funniest Home Videos en Idols", p.59) zijn op den duur irritant.

Wat mij echter nog het meest ontmoedigde, was dat ik halverwege het boek al wist hoe de vork in de steel zat, ondanks de pogingen van de auteur om de lezer op het verkeerde been te zetten door een "meest waarschijnlijke dader, die toch onschuldig blijkt" te introduceren. In feite is het verhaal te doorzichtig en het einde te voorspelbaar om te spreken van "een Nederlandse psychologische thriller zoals je die maar zelden leest".

Al met al is Terug naar de kust een middelmatig verhaal, dat in verkorte vorm niet had misstaan als cadeau-bijlage bij de Marie Claire.