EEN KLASSIEKE TRAGEDIE: DE ONDERGANG VAN EEN MAN....DE ONDERGANG VAN JORGEN HOFMEESTER !!

" Terwijl hij de limoenparfait lepelt, probeert hij zijn leven samen te vatten, zoals het tot nu toe is gelopen. Het lukt hem niet. Als hij terugkijkt, ontdekt hij niets waarop hij trots kan zijn. Wat hij daar ziet liggen in de mist van zijn eigen geschiedenis, zijn kleine, tamelijk onbeduidende nederlagen. Geen grote, een uitzondering daargelaten. De dagelijkse nederlaag, die zich niet laat onderscheiden van de dagelijkse schaamte ".

" Voor het eerst heeft hij het idee dat hij onderscheid kan maken tussen pijn en wanhoop. Dof en ietwat verlammend is de wanhoop, en ook verdovend. De wanhoop is geen gevoel, het is tegenovergestelde, de bewustwording dat je niet meer voelt, dat het gevoel bezig is weg te glippen, je alleen achter te laten ".

" Ongelukkig, iedereen is het. En als je dat door hebt, maakt het niet meer uit. Het geluk is een pose, een mythe, een vorm van beleefdheid, op feesten, tijdens dinertjes. Ik ben ongelukkig , maar niet ongelukkiger dan anderen, dat heb ik mezelf altijd voorgehouden op moeilijke momenten. Mijn ongeluk was gemiddeld. Ik heb twee kinderen. Een mooi huis. Een erg mooi huis ".

Tirza volgt het verhaal van Jorgen Hofmeester en zijn relatie met dochter Tirza. Aan de hand van dit verhaal krijgen we een kijk in de geschiedenis van zijn leven en in zijn gevoels- en belevingswereld, welke voor hemzelf en voor de buitenstaander (soms) maar lastig te begrijpen zijn.

Gaandeweg het boek worden de kleine scheurtjes in zijn bestaan duidelijker, maar ook groter, wat uiteindelijk inleiding is tot verval, verlies en schaamte, en in het uiteindelijke stadium leidt tot zijn totale ondergang.

Het is een uiterst pijnlijk verhaal en met name in het tweede deel van het boek, dat zich afspeelt in Namibië, is sprake van een soort zelfreflectie door Jorgen Hofmeester, verteld aan het straatmeisje Kaisa (die in zeker opzicht weer parallellen vertoont met Tirza) , waarmee hij in het reine met zijn geschiedenis en alle gebeurtenissen probeert te komen.

" Zijn leven. Hij heeft over van alles nagedacht, zij het niet altijd even grondig, maar nooit over pijn....En nu hij zich daar voor het eerst mee bezig houdt, bespeurt hij nog steeds lichte tegenzin. Weerzin ".

Arnon Grunberg heeft het vermogen om literatuur in begrijpelijke taal op te schijven zonder hoogdravend proza en moeilijke en lange zinsconstructies. Toch is hierbij geen verlies van de schoonheid van de taal aanwezig; hij speelt in mooie variaties met de taal en laat het verloop van de zinnen vloeien.
Veelvuldig wordt gebruik gemaakt van het stellen van een vraag met daarna een wedervraag in dezelfde woorden of van herhaling en "omdraaiing" van de woorden: ....en dat hij belachelijk was. Niet belachelijk als man, daar viel mee te leven. Maar belachelijk als vader. Een belachelijke vader , dat was hij!

Ook in het omschrijven van Jorgen Hofmeester en zijn gevoelswereld weet Grunberg het fijnste en treffendste eruit te halen: " Een mens is wat hij doet, maar Hofmeester is voornamelijk wat hij niet heeft gedaan. Zijn stilte is een daad".

Ook over Afrika (geprojecteerd op Jorgen Hofmeester) weet Grunberg een noot te raken: " Jullie zijn al verlost, zegt hij. Jullie zijn dood terwijl jullie ademen, hier in Afrika. Niets kan jullie gebeuren. Jullie zijn de ware onkwetsbaren, onkwetsbaar als een machine, een product, een...ding. Jullie zijn voorbij alle toekomst, en daarmee voorbij alle wanhoop.


Arnon Grunberg heeft met Tirza een zeer pakkende roman geschreven die je bij de lurven grijpt en je niet meer loslaat en je dwingt tot nadenken over existentiële zaken zoals leven, dood, verlies en het menselijk falen.
Verwijzingen te over naar de grote Klassieken uit de Russische literatuur (Tolstoj, Dostojevski, Poesjkin) verpakt in helder en begrijpelijk Nederlands.

UITMUNTEND, SUBLIEM EN ZONDER WEERGA DIT BOEK !!! VIJF STERREN ***** !!!