Een pareltje van een boek!

In Joodse buren wordt het verhaal verteld van de Amsterdamse Josefien de Vos. Zij is getrouwd met Hendrik Langeveldt. Zoals het een goed katholiek gezin betaamt hebben zij in 1942, als het boek begint, zeven kinderen, allemaal jongens. Josefien is op dat moment in verwachting van haar achtste kind. In april 1943 bevalt zij dan eindelijk van een meisje, Lise. Als Lise drie maanden is, wordt ze zo ziek dat Josefien met haar in allerijl naar de dokter moet. Onderweg naar de huisarts vindt er een razzia plaats en een Joodse vrouw klampt Josefien aan. In haar armen houdt ze een baby vast en die wil zij aan Josefien geven. "Redt mijn kind." Maar Josefien weigert en loopt snel door. Deze gebeurtenis is allesbepalend voor de rest van Josefiens leven. Na de oorlog wordt het gezin uitgebreid met nog eens drie meisjes. Lise is inmiddels dertien jaar. Op een dag krijgen ze nieuwe beneden buren: de Joodse Pauli Polak en haar moeder. Haar vader is in de oorlog omgekomen. Pauli en Lise worden dikke vriendinnen, maar Josefien en Herman keuren deze vriendschap af. Pauli is namelijk Joods en mensen van een ander geloof, die kun je beter buiten de deur houden. De meisjes gaan dus in het geheim met elkaar om. Josefien heeft het erg druk met de zorg voor het grote gezin. Haar gezondheid laat te wensen over. De gebeurtenis met de Joodse vrouw dertien jaar geleden laten haar niet los. Zij vermoedt sterk dat mevrouw Polak de vrouw van destijds is en dat zij het haar kwalijk neemt dat ze Pauli toen niet van haar heeft aangepakt. Josefien durft het echter niet aan haar te vragen. Ondertussen maakt Lise bij Pauli thuis kennis met de oudere Leo Meijer. Hij is een Joodse acteur en maakt diepe indruk op Lise. Pauli blijkt ook verliefd te zijn op Leo. Deze liefde komt uiteindelijk tussen de vriendschap van Lise en Pauli in te staan, juist op een moment dat Lise haar vriendin het hardst nodig heeft. Jaren later, als Lise inmiddels zeventig jaar oud is, ontmoet zij Pauli weer en vallen de puzzelstukjes op hun plaats.

Het verhaal wordt in vier delen verteld. Het eerst deel gaat over de jaren 1942-1944 en wordt vanuit Josefien verteld. Het tweede deel betreft het jaar 1956 en wordt vanaf dat moment afwisselend door Josefien en door Lise verteld. Deel 3 gaat over de gebeurtenissen in 1959-1960 en in het vierde deel wordt de lezer meegenomen naar april 2013.

Ik vond het een zeer mooi boek. Het heeft diepe indruk op mij gemaakt. Anders dan de meeste oorlogsromans is dit namelijk een verhaal waarin de hoofdpersoon zo onopvallend mogelijk door de oorlogstijd heen wil komen. De schrijfster heeft naar mijn idee een goed beeld gegeven van de jaren na de oorlog waarin het geloof een belangrijke rol speelde en waarin mensen hard moesten zwoegen voor hun bestaan. Ook de prille liefde van een jong meisje wordt treffend beschreven.

Een pareltje van een boek wat mij betreft!