Wat een dialogen..

Nog nooit een bladzijde gelezen van deze toch zo bekende schrijver. Met een grote verwachting dook ik in het boek. Een geweldige kaft, zorgt ervoor dat ik het boek ook ik de winkel zou hebben opgepakt. En het onderwerp ook ‘oorlog’ moet aanspreken.

Een vreemd begin zorgde voor een onbehagelijk gevoel. Maar riep tegelijkertijd veel vragen op. Totaal geen idee van waar het verhaal nu weer heen ging. Het vreemde en vage begin zorgde er nog wel eens voor dat mijn gedachten afdwaalden. Toch wil je verder lezen om te weten wat er gebeurd is en wat het boek zo bijzonder maakt. Flarden uit het verleden van Eleanor maken steeds meer duidelijk. Langzaamaan wordt het beeld scherper. Scherper waar ze naartoe wil.

Maar helaas, het boek zuigt me het verhaal niet in. Het raakt me niet, sleept me niet mee.

Het verhaal gaat erg veel over twee mensen: de 94-jarige Eleanor en de 25-jarige Peter. Een geheim waar zei beiden mee te maken hebben, is het onderwerp van dit boek. Een erg leuk thema, maar de lange dialogen maken het boek toch af en toe wel wat saai. Ook bestaat het boek uit gegooi met moeilijke woorden, wat zinnen niet geheel leesbaar maken.

Helaas is het boek voor mij geen aanrader, het eind is wel mooi, maar dan moet je je zelf door de ellelange dialogen hebben heen geworsteld. Nicci Gerrard trekt je niet in haar belevingswereld mee en je blijft telkens als een buitenstaander het boek beleven.