Grazie Niccolò, wederom een prachtig boek

Anna, opnieuw een juweeltje uit de pen van Ammaniti, is een prachtig geschreven boek waarin je meegenomen wordt in een prachtig maar ook dramatisch verhaal (De wereld is getroffen door een pandemie waarbij alle volwassenen inmiddels zijn overleden. Alleen kinderen hebben deze ramp overleefd.) Anna en haar broer Astor zijn na het overlijden van hun ouders op zichzelf aangewezen. Door dagelijks op strooptocht te gaan in de ruïnes op Sicilië zorgt de 13 jarige Anna voor haar 8 jarige broertje. Deze tocht leidt haar langs gevaarlijke bendes, via een apocalyptisch tafereel waarbij 1000 kinderen denken te kunnen voorkomen dat ze ziek worden. Tot aan een ultieme poging om aan het vasteland te komen omdat Anna gelooft dat daar de grote mensen zijn die inmiddels een vaccin hebben ontdekt tegen het virus.
Ammaniti weet romantiek, de strijd om te overleven en ontroering uitstekend te combineren met een surrealistische doemwereld. De schrijfstijl is lichtvoetig als een ballerina, je wordt simpel bij de hand genomen en door Ammaniti door het verhaald geleid.
“Anna” past helemaal binnen het spectrum wat je van Ammaniti mag verwachten, maar is toch weer geheel anders dan bijvoorbeeld “Ik haal je op, ik neem je mee” of “Zo god het wil”. Deze laatste twee boeken hadden voor mijn gevoel een wat lichter en speelser karakter dan “Anna” Oftewel Ammaniti blijft zich verder ontwikkelen.
Enige minpunt is het einde van dit boek. Een nogal kort en snel afgewerkt einde.

Voor diegene die nog nooit een boek van Niccolò Ammaniti hebben gelezen, leg alles neer wat je vast hebt en spoed je naar de dichtstbijzijnde boekwinkel om een boek van deze beste man te gaan kopen. Hier krijg je geen moment spijt van.