P(l)akkend genoeg

Alweer een schrijfster die het vak beheerst (een beetje à la Liane Moriarty). Ik genoot erg van haar “Een korte geschiedenis van de tractor in Ukraine” en de aanstekelijke manier van schrijven herken je direct in dit lijm-verhaal. Ditmaal vanuit het perspectief van de echt Engelse Georgina Sinclair. Zij werkt als PR-medewerker van een lijmfabriek, is gehuwd met de wat eenzelvige Rip (Díé haar overigens bij aanvang van dit verhaal verlaten heeft) en heeft twee kinderen waarvan Ben van 16 het moeilijk heeft met de wereld. Georgina krijgt te maken met Naomi Shapiro, een van oorsprong Ukraïens-joodse oude dame die samen met 7 katten een groot huis (Canaan House) in haar buurt (Highbury in Londen) bewoont. Naomi heeft geen mantelzorgers, dus als zij in het ziekenhuis belandt belast zij Georgina met allerhande taken en opdrachten, hetgeen G. zich ook laat gebeuren. Het leidt tot allerhande verwikkelingen met klusjesmannen, taxichauffeurs, sociaal werkers, makelaars, verpleegkundigen, buurtgenoten en asielzoekers waarbij G zich in allerlei bochten moet wringen om de oude dame te helpen. Gaandeweg wordt de gehele levensloop van mevrouw Shapiro langzaamaan duidelijk waarbij ook G langzaam maar zeker haar koers in het leven terugvindt. In het verhaal worden regelmatig verbanden gelegd tussen menselijke interacties en de eigenschappen van allerlei lijmsoorten, hetgeen de titel verklaart. Vermakelijk en bij tijden ook leerzaam boekwerk.