“Het tegengif voor eenzaamheid is geborgenheid”

In deze roman blikt Jules terug, terwijl hij in het ziekenhuis ligt. Jules, de jongste uit het gezin, heeft zijn ouders op jonge leeftijd verloren. De geborgenheid van het gezin is voor hem en zijn broer Marty en zus Liz meteen voorbij als hun ouders verongelukken, ze worden in een internaat geplaatst. Hij groeit daar op terwijl zijn broer en zus ieder in een andere groep terecht komen. Jules is eenzaam en komt Alva tegen, die ook problemen kent. De broers en zus hebben ieder hun eigen manier om om te gaan met het verlies van hun ouders en doen dit ieder voor zich. Het effect van het verlies op hun leven is ook voor iedereen anders.

Het boek is een ontwikkelingsroman. Wells vertelt het verhaal aan de hand van de herinneringen van Jules, een mooi gekozen perspectief dat ruimte geeft voor de inzichten die Jules gaandeweg krijgt, zoals bijvoorbeeld:
“Nog sterker dan mijn broer en zus heb ik me afgevraagd in hoeverre de gebeurtenissen uit mijn kinderjaren en mijn jeugd me hebben bepaald, en ik heb pas laat begrepen dat ik en ik alleen de echte architect van mijn bestaan ben. Ik ben degene die toelaat dat mijn verleden invloed op me uitoefent en andersom ben ik ook degene die zich daartegen verzet.”
Halverwege het boek is een keerpunt in de ontwikkeling van Jules, en opnieuw aan het eind waarin hij een nieuwe betekenis aan zijn leven geeft. Dit wordt mooi verbeeld door een scene aan het eind van het boek die ook in een andere vorm voorkomt, halverwege pagina 24. De cirkel is als het ware rond.

Wells verlaat de chronologie wat een fraai gestructureerd boek tot gevolg heeft en werkt veel met vooruitwijzingen. Hij schrijft empathisch. Gevoelens worden zonder afstand beschreven. Een aantal zinnen kunnen je makkelijk intrigeren of raken, zodat je het boek even weglegt en laat bezinken. De thema’s als verdriet, verlies, rouw, familiebanden en eenzaamheid lenen zich ook een voor dergelijke stijl. Een voorbeeld van een intrigerende zin is bijvoorbeeld de openingszin:
“Ik ken de dood al heel lang, maar nu kent de dood mij ook.”

Benedict Wells (1984) is een jonge Duitse schrijver. Hij publiceerde zijn eerste roman al in 2008 (Becks letzter Sommer). Het einde van de eenzaamheid is zijn vierde - en enige in het Nederlands vertaalde - roman. Het boek kwam uit in 2016 en kreeg dat jaar de Europese prijs voor de literatuur, die jaarlijks aan meerdere boeken wordt toegekend. Zo kreeg bijvoorbeeld onder andere “De Nederlandse maagd” van Marente Moor de prijs in 2014 en “Een honger” van Jamal Ouariachi in 2017.

Benedicht Wells is zelf vanaf zijn zesde terecht gekomen in tehuizen en internaten. Hij is een neef van een andere Duitse schrijver en strafrechtadvocaat, Ferdinand von Schirach. (De zaak Collini, 2011)