Verrassend dichtdebuut!

Aan het licht is de debuutdichtbundel van Meity Völke. De bundel bestaat uit acht delen: ‘komen’, ‘brengen’, ‘ontglippen’, ‘meegeven’, ‘wijten’, ‘helpen’, ‘twijfelen’ en ‘ophangen’.
Uit de aantekeningen achteraan het boek vernemen we dat 12 gedichten eerder werden gepubliceerd in ‘Het Liegend Konijn’, ‘Meander’ of in een bloemlezing.
De gedichten opgenomen in het deel ‘Ontglippen’ zijn ontstaan na het zien van een fotoreportage over het spookdorp Doel (België).
In deze bundel probeert de auteur ‘innerlijke orde te scheppen middels de elementen aarde, lucht en water, in de hoop hiermee de plaats van het licht te kunnen bepalen’
(flaptekst)
Dichtbundels lees ik slechts af en toe, en in eerste instantie had ik geen echt wauw-gevoel met deze bundel. Ik had geen enkele houvast bij het lezen van de gedichten, en moest de bundel verschillende malen herlezen, maar blijf de gedichten niet erg toegankelijk vinden.
Na het lezen van de aantekeningen, heb ik een bijzondere inspanning gedaan om het hoofdstuk ‘Ontglippen’ te herlezen en nam ik ook een kijkje op de website van de auteur, waar ik de Doel-foto’s kon bekijken.
Toen kon ik de gedichten van dit hoofdstuk beter plaatsen. Het ging vooral om emoties, om verdriet voor een teloorgegaan dorp, een beschrijving wat ooit is geweest en nooit meer zal zijn, een aanklacht gewoon.
Onderstaand gedicht is hier een mooi voorbeeld van:
De vader of de zoon
Hier geen dichter maar een activist. De pen is mij
een huls, uiteindelijk lost hij ledig op. Het blijvende
venijn zit in de vingertop waarmee ik spuitbussen
bedien. Verf is gif. Is inslag. Geen gedichten hier.
Een tijdbom tikt me door de dag en vóór de maan
van huis. Na achten tel ik af. Dan is het hij
of ik. De vader of de zoon. Bewegen of de dood.
Haat is een te aardig woord. Hoe hij de brandjes
van zijn dagen blust met lauwe blikjes bier,
op een bank van stuk gezeten leer drie zenders vreet.
Ik zei het: geen poëten hier. Geen omgang
Met papier. Ooit sluit ik de deur, klad ik alle
kerken vol, spuit ik gal op bruggen, op zijn graf.
Krijg ik hel alsnog. Iemand moet boeten voor
de desillusie. Iemand moet boeten voor dit dorp.
(‘Ontglippen’ p. 30)
Alle gedichten zijn mijns inziens eerder modern van inslag, niet het typisch gedicht zoals van Toon Tellegen, Toon Hermans, Gerrit Komrij, Joost Zwagerman e.a. Bij het lezen van deze namen weet je al dat ik voor dit debuut volledig uit mijn habitat ben gekomen en een serieuze stap moest overwinnen.
Zijn deze gedichten nu slecht? Helemaal niet. Ik trad buiten mijn comfortzone, maar leerde een nieuwe stijl kennen. De eerste indruk was niet goed, maar gaandeweg apprecieerde ik deze schrijfsels wel, begrijpen is nog wat anders.
Deze nieuwe stijl heeft me ook aan het denken gezet om niet te blijven zitten, niet vastgeroest te blijven in het bekende, maar open te staan voor iets nieuws.
Hier is de auteur bij mij alleszins in geslaagd.
Welke interpretatie/betekenis ik aan de titel ‘aan het licht’ moet geven is/was onduidig. De enige verklaring volgens mij is weggaan uit het bekende naar de onbekende en hopen op iets beters (iets lichter). Dat verklaart dan misschien ook de cover Een donkere cirkel (het bekende?) met daarboven een gele cirkel (de onbekende, het betere?).
Voor haar eigentijdse persoonlijke stijl, voor het denkproces dat ze bij mij in gang zette, voor de veelvuldige metaforen, voor de onderliggende boodschappen in de gedichten, waardeer ik deze bundel graag met 3 (drie) sterren.

Meer leuke recensies op www.indeboekenkast.com