Recensie ‘De Cel’ van Pieter Aspe

Pieter Aspe is zonder twijfel één van de bekendste thrillerschrijvers van
Vlaanderen met een toch wel indrukwekkende reeks boeken. Ik vond het dan ook de moeite waard om zijn 25ste ‘De Cel’ te lezen en onder de loep te nemen. Commissaris Van In is natuurlijk weer van de partij en hij is met zijn Duveltjes en sigaretjes een echt cliché geworden. Slaagt hij er ook nu in om de misdaad op te lossen?

Pieter Aspe is geboren op 3 april 1953 te Brugge. Tijdens zijn schoolloopbaan studeerde hij Latijn-Wetenschappen. Iedereen kent hem uiteraard door zijn verscheidene misdaadromans, maar hij heeft ook nog andere jobs gehad zoals verkoper, fotograaf en magazijnier.
Pieter Aspe is al drie keer genomineerd geweest voor de hercule Poirotprijs en heeft hem ook al 1 keer naar huis mogen nemen. Hij won deze prijs in 2001 met zijn boek ‘zoenoffer’.
Maar liefst 300.000 boeken van hem zijn al over de toonbanken gegaan en zijn al in meerdere talen vertaald. Er zijn al enkele films verschenen en er is uiteraard ook de serie ‘Aspe’ op televisie.
De verhalen van Aspe spelen zich voornamelijk af in Brugge.
In 2006 kreeg Pieter Aspe na een hartaanval het advies van zijn cardioloog om Duvel te drinken, volgens hem was dit goed voor Aspe’s cholesterol. Volgens mij kan men deze gebeurtenis linken aan het feit dat commissaris Van In zoveel Duvels drinkt in de verhalen.
Pieter Van In en zijn vrouw Hannelore Martens zijn de hoofpersonages in Aspe’s misdaadromans. Andere bekende personages zijn Guido Versavel en Saskia.

Op Schiphol wordt een drugskoerier, Jan Plovie, aangehouden nadat hij betrapt was door de stewardess Linda Tant.
Jan Plovie is de zoon van een hoogstaande politicus.
Enkele maanden later wordt het lijk de stewardess teruggevonden in het kanaal. Wanneer de politie Jan opzoekt, is hij weer onder invloed van drugs en wordt hij opgepakt.
Hij pleegt zelfmoord in zijn cel met een breekmesje.
De vraag is natuurlijk of Jan Plovie iets te maken heeft met de dood van Linda Tant. In zijn zoektocht ontdekt Van In dat er heel wat meer achter schuilt. Zijn relatie met Hannelore wordt ook voor even verbroken door zijn ruzie met haar tijdens een etentje na de geboorte van hun derde kind. Van In heeft zelfs een bijna-doodervaring tijdens zijn zoektocht.

Het verhaal wordt door een auctoriële, omnisciënte verteller beschreven, hierdoor kan de lezer zich ‘vanop een afstand’ inleven in de personages en zo krijgt hij ook al wat achtergrondinformatie.
De situaties volgen elkaar in snel tempo op, hierdoor komt er veel afwisseling in het verhaal, wat natuurlijk goed is.
De stijl van het boek vind ik heel goed, het verhaal is mooi uitgewerkt, je krijgt altijd genoeg informatie en details over dingen die gebeuren of over personages die beschreven worden.
Het boek is gemakkelijk om te lezen, er zijn weinig tangconstructies en hoewel er veel details verteld worden, zijn de passages nooit langdradig of saai. Er komen verschillende thema’s voor in het boek die we wel in een (misdaad)thriller verwachten en die ook goed bij elkaar passen: moord, verdriet, bedrog, pijn,…
Ik denk dat het boek bedoeld is voor adolescenten en volwassenen, ik denk dat de verhaallijnen voor kinderen minder duidelijk zijn, het thema is ook niet helemaal toegankelijk voor kinderen.

Volgens mij had de schrijver wel degelijk een bedoeling bij het schrijven van dit boek. Volgens hem is rijkdom bij mensen niet altijd verkregen door hard te werken maar er is vaak wel een duister kant van het verhaal. Fraude, afpersing, drugshandel komt geregeld aan het licht bij mensen die gefortuneerd zijn. Mensen die zich braaf voordoen kunnen wel degelijk kwade bedoelingen hebben.

Ik vond het echt een tof boek om te lezen, omdat dit boek toch anders is dan de vorige boeken van Aspe die ik al gelezen heb. Ik vind dat in dit boek het karakter van commissaris Van In toch meer in zijn geheel beschreven wordt: je krijgt in ‘De Cel’ niet enkel zijn koppige, droge kant te zien, maar ook een emotionele, zachte kant van hem. De verschillende situaties waren soms wel wat moeilijker om te volgen, maar ze brachten toch wel veel goeds bij aan het boek. Ze zorgden voor afwisseling en animatie: niet alleen het moordonderzoek werd beschreven maar ook het persoonlijke leven van de hoofdpersonages.


Dit was mijn recensie van het 25ste boek ‘De Cel’ van Pieter Aspe.
Het boek is origineler dan de andere boeken van Aspe, voor mij zou dit boek echt in aanmerking moeten komen voor de hercule Poirotprijs.
Ik hoop dat ik je een beetje warm gemaakt heb om ook één van zijn boeken te lezen, ik garandeer dat het zeker de moeite waard is.