Jeugdverhaal met boodschap

De beste vriendin van Grace, Katrina, vraagt haar om hulp om te achterhalen of de jongen waarop zij verliefd is, haar ook wel ziet zitten.

Katrina heeft het briljante idee bedacht dat Grace dit het beste kan doen door zich als jongen voor te doen en beste vrienden te worden met Reece, de jongen waar het allemaal om draait.

Grace heeft alles over voor haar vriendin en na enige bedenkingen stemt ze in met dit plan welke hier en daar hilarische gevolgen kent, maar helaas ook minder fijne gebeurtenissen.

Tijdens het opbouwen van de vriendschap met Reece beseft Grace al vlug dat hij wel een erg leuke jongen is en ontstaan er ook bij Grace verliefde gevoelens. Wat nu?

De samenvatting van dit verhaal deed mij direct denken aan enkele Amerikaanse tienerfilms waarbij de hoofdpersoon zich ook voordeed als een jongen. Ik heb absoluut een quilty pleasure voor dit soort films, en dit maakte dan ook dat dit boek mij meteen aansprak.

‘Als ik help’ valt volgens uitgeverij Boekscout en Cheyenne zelf onder jeugdboeken. De eerste vraag die bij mij opkwam was welke leeftijdscategorie dan? De cover doet een jong publiek vermoeden, maar de inhoud daarentegen een toch iets ouder publiek.

Laat ik bij het begin beginnen.

Bij de start van het boek was mij niet duidelijk hoe oud de hoofdpersonen waren. De schrijfstijl gaf mij de indruk dat het ging om een basisschool leeftijd. Later bleken alle personages in de vierde klas te zitten, dus vielen ze uiteindelijk allemaal in de categorie van 15 en 16 jaar oud.

Persoonlijk had ik dit graag aan het begin van boek meteen willen weten zodat ik het verhaal meer in perspectief kon plaatsen.

Grace woont bij haar vriendin Katrina en haar moeder. De reden hiervan wordt beschreven, maar was voor mij echt te summier. Het voelde als een feit zonder verdieping. De manier waarop dit benoemd werd voelde wat onrealistisch aan.

De eerste vraag die direct bij mij op kwam: ‘Heeft Grace nog familie en zo ja, waar zijn zij dan?’

Ook de manier waarop Grace zich aanmeld als jongen op een school vond ik ongeloofwaardig overkomen. Zonder ouders, zonder ID? Omdat ik op dat moment nog niet helder had wat de leeftijd was van de personages, stoorde ik mij hier aan.

Zo waren er nog enkele andere zaken die ik iets meer uitgewerkt had willen zien, ook als ik mij verplaats in de doelgroep.

De tieners zitten allemaal in de vierde klas en krijgen aan het einde te horen of ze over zijn naar het volgende leerjaar. Ik vroeg mij bijvoorbeeld meteen af welk niveau zij dan op school doen. Dit is echter nergens terug te vinden.

Cheyenne heeft wat mij betreft wel echt een zeer prettige schrijfstijl qua hoofdlijnen. Ze weet je aandacht vast te houden in het verhaal, weet je te verrassen en bouwt de spanning goed op. Dat vond ik echt heerlijk en maakte dat ik het boek ook niet kon weg leggen!

Omdat ik niet zeker was van de doelgroep, twijfelde ik hier en daar wel iets aan het woordgebruik. Zo wordt de wiskundeles bijvoorbeeld ‘rekenles’ genoemd.

Cheyenne heeft in haar verhaal heftige onderwerpen aan durven halen.

Heftige onderwerpen en gebeurtenissen zijn beschreven aan de hand van ook zeer heftige details. Hier schrok ik soms van.
Ik vind het goed dat deze onderwerpen bespreekbaar worden gemaakt. En ik vind het ook heel knap hoe Cheyenne dit heeft gedaan.

Een scene met betrekking tot een hond was voor mij echt onnodig en niet van toegevoegde waarde, maar dit is absoluut een persoonlijke mening.

In dit boek komen de volgende thema’s aan bod: vriendschap, liefde, mishandeling, zelf beschadiging en loverboys.

Het verhaal heeft absoluut een duidelijke opbouw, plot en einde. Alhoewel ik het einde nog iets teveel open vond laten. Ik had graag gezien hoe het echt eindigde met Grace. Nu was niet duidelijk hoe het met haar verloopt als ze erachter komen dat ze geen jongen is. Ik ben hier toch heel nieuwsgierig naar. Misschien een vervolg?


Personages
Het verhaal is geschreven in de derde persoon en de focus ligt op Grace. Ik vond Grace absoluut een tof personage en hoe zij als jongen is vond ik ook echt tof beschreven.

Via haar leren we ook de andere personages kennen en Cheyenne heeft in haar verhaal goed de verschillen tussen allen kunnen laten zien. Ze heeft haar personages een eigen karakter weten te geven en dat vond ik echt heel tof gedaan. Het zijn de klassieke rollen binnen een middelbare school; pester, slachtoffer, vrienden etc.

Wat ik ook heel gaaf vond was de uitwerking van enkele verhaallijnen, met name die van Tyler en Phoebe. Beide hebben het lastig en ik vond hun leven mooi in het verhaal omschreven. Wellicht had ik iets meer verdieping willen zien, maar ik denk dat het voor dit boek ook al wel voldoende is. Het was absoluut duidelijk. Ik denk dat de situaties van deze twee mij het meest hebben geraakt in het verhaal.

De vrienden Reece en Noa vond ik bijzonder en ik vond het leuk te lezen hoe Cheyenne ook beschrijft wat er gebeurd als een vriendschap op het spel komt te staan.


Conclusie
Al met al vond ik het verhaal an sich goed en leuk om te lezen.

Mijn minpuntjes hadden echt betrekking op het woordgebruik, de onduidelijkheid van de lees doelgroep en het missen van de verdieping van personages en achtergrond. Juist die verdieping het had verhaal iets realistischer gemaakt. Hierdoor krijgt het van mij net geen vier sterren.

Desalniettemin is het wel een verhaal met een boodschap dat laat zien welke impact bepaalde gebeurtenissen kunnen hebben. En die boodschap is duidelijk overgekomen wat mij betreft.

Ondanks de minpuntjes las het verhaal echt wel lekker weg en was het in een adem uit.

Het was geen boek dat mij het ‘high school’ gevoel gaf dat ik had verwacht, maar er schuilde zoveel meer achter. Niet alleen hilarisch dus, maar ook echt wel serieuze onderwerpen!