Recensie Als de dood

Dit verhaal is als een achtbaan; de snelheid neemt steeds maar toe en je wordt werkelijk alle kanten op geslingerd tot het adembenemende eind. Dan sta je ineens stil, tollend op je benen. Je weet even niet waar je bent, omdat het verhaal nog helemaal heen en weer stuitert tussen de wanden van je hersenpan.
Over de inhoud van het verhaal geef ik niets weg; de korte inhoudsopgave geeft genoeg informatie en voor de rest moet je het verhaal zelf consumeren: lekker aan ruiken, beetje nippen, hapjes nemen en wegslikken, samen met de brok die in je keel blijft zitten na dit verhaal.
Dat de personages, de dialogen, de plot in ieder boek opnieuw helemaal in orde zijn - op zichzelf al een prestatie van formaat – nemen we als lezer inmiddels bij haar als vaststaand feit aan. Net als haar heerlijke humor, die nimmer wijkt.
Daarbij is te prijzen dat ze haar ‘huiswerk’ voor ieder boek goed doet. Of het nu gaat om de ziekte MS of over waterproblemen in Venetië, over sommelier zijn, een restaurant runnen of bergbeklimmen – ze bereidt zich telkens weer gedegen voor, zonder belerend te worden.
In deze vierde Italiëthriller is het taalgebruik weer fenomenaal goed. Ik heb nog geen veertig (!) pagina’s gelezen als ik al (minimaal) drie keer ben opgelopen tegen mooi en/of vernieuwend taalgebruik:
“Hij had (…) bedrukt in zijn koffie zitten staren, alsof hij daar zijn lach in had laten vallen.” (p. 15)
“Of dat wij er getuige van zijn dat er zo overduidelijk gaten vallen in de rol van haar leven, die ze zo geloofwaardig mogelijk wil neerzetten?” (p. 29)
“… wordt het ineens doodstil.
Perfecte stilte, de stilte van geen vuiltje aan de lucht.” (p. 35)
Waar de auteur dit keer erg in gegroeid is, is de plotwending. Er is er niet één, maar je valt aan het einde van het verhaal van de ene verbazing in de andere verrassing. Heel knap, vooral omdat het verhaal geloofwaardig blijft.
Ook de omslag is wel weer een vermelding waard. Bij ‘in vreemde handen’ vond ik de afbeelding ook al gewéldig, maar daar moest je wel het hele boek uitgelezen hebben om de hele tekening te kunnen interpreteren en waarderen. Hier is op pagina 23 al duidelijk waar de kaft op slaat. Goed gekozen!
Het Vivaldi-kwartet lijkt me ten einde: meer seizoenen zijn er niet.
Ik kan alleen maar reikhalzend en ongeduldig uitzien naar oktober 2011, waarin – zo blijkt uit haar website - deze topauteur ons zal gaan verrassen met weer een nieuw verhaal dat zich (net als de De Winter trilogie) nu weer geheel op Nederlandse bodem (in dit geval: Deventer) voor ons zal gaan ontvouwen.
Op naar de nieuwe Hartman: op naar de al lang verdiende vier sterren in de VN thrillergids!!
En van mij natuurlijk gewoon: 5 dikke duimen!