Met spanning heb ik gewacht op de "derde De Winter". Nadat het uitstekende Schone Kunsten werd overtroffen door Tweede Adem, waren mijn verwachtingen hoog gespannen voor de nummer drie uit de reeks met De Winter.
Zou Corine Hartman in staat blijken zichzelf weer te overtreffen? Het antwoord is volmondig JA! Open einde is in één woord geweldig. Het is spannend, gevoelig, realistisch en met de nodige (onderkoelde) humor gelardeerd.
Het verhaal bestaat feitelijk uit twee verhaallijnen. Enerzijds de moordzaak die opgelost moet worden en anderzijds de langverwachte ontknoping rond Suzan, de verdwenen dochter van Nelleke.
Corine past alle puzzelstukjes netjes in elkaar zodat er een prachtig verhaal ontstaat. En niets is voorspelbaar; je blijft tot het einde toe in spanning. Vanaf het eerste hoofdstuk sleept ze je bij de haren. Pas in hoofdstuk 5 keert Nelleke de Winter terug. Ik betrapte mezelf er op dat ik zo in het verhaal zat, dat ik met enige verbazing bij hoofdstuk 5 dacht: Oh ja, het is een De Winter-case!
Vervolgens ontmoet je alle oude bekenden weer: de collega's van Nelleke, Jaap en zijn dochters, de hond Daya, vriendin Simone; een feest van herkenning.
Ik ben sinds Schone kunsten) totaal verslingerd aan Nelleke. Behalve een heldin is ze een mens van vlees en bloed. Dit blijkt eens te meer in Open einde.
Hoewel de titel anders doet vermoeden is er geen sprake van een open einde. Noch rond de moord, noch rond Suzan. De schrijfster laat ons niet met vragen achter. Toch moet je het verhaal gelezen hebben om de titel te kunnen begrijpen. Pas dan wordt duidelijk waarom de flaptekst vermeldt dat Nelleke een ('onmenselijk') hoge prijs moet gaan betalen.
De emotionele prijs die de lezer moet betalen is helaas minstens zo hoog: dit is de laatste De Winter.