Wodka en ranja

Moeder Ria, 1970 ‘Mijn kinderen zijn mijn alles, ik doe mijn best om alles draaiende te houden, ook als ik koppijn heb en misselijk ben. Tussen de bedrijven door moet ik mijn kleine jongen bezoeken in het ziekenhuis. Ik hoop dat hij mee naar huis mag, hoewel de zorg voor me meissies al zwaar genoeg is. Als het me te veel wordt, ben ik blij dat Jacob er is. Me meissies, de liefde en de drank. Ik houd van hen alle drie … als er maar genoeg wodka en bier in huis is. Jasmijn (6), 1972 ‘Mama heeft vaak hoofdpijn en soms moet ze spugen, dan help ik haar. Ik pas ook op mijn zusje. Dat kan ik best, als oom Jacob ons maar met rust laat. Mama drinkt biertjes met hem en dat andere, dat op water lijkt. Er komt weleens een mevrouw met ons praten. Mama zegt dat we haar moeten vertellen dat alles goed gaat. Mijn mama is de aller, allerliefste mama. Ik hoop dat ze een brood koopt, alles is op. Er is alleen nog ranja. Waar mijn papa is weet ik niet.’

Een schrijnend verhaal over twee kleine meisjes die opgroeien bij een aan alcohol verslaafde moeder. Kinderlijk eenvoudig neergezet en in dit geval bedoel ik dit niet negatief! Het raakt juist heel diep en zou door iedereen gelezen moeten worden. Er moet eigenlijk heel veel aandacht voor zijn. Het heeft mij diep geraakt. Zelf ben ik opgegroeid in de jaren 70, in een evengoed niet functionerend gezin. Je zou de kleintjes door het boek heentrekken en in je armen willen sluiten en vooral nooit meer loslaten. Het moet even bezinken. Hulde aan de schrijfster door het op deze wijze te vertellen. Wel hoop ik dat het de kindertjes uiteindelijk goed is gegaan, zou bijna smeken om een vervolg. Een aanrader om te lezen en zakdoeken bij de hand houden.