David Driesen heeft alles van een loser. Als advocaat koestert hij professionele ambitie, maar wordt door zijn partners aan het lijntje gehouden. Hij probeert amechtig zijn huwelijk te redden, maar ook die match verliest hij. David zoekt zijn gram bij internetpoker, waarmee hij al zijn spaarcenten verspeelt. Meer kat in het bakje kun je niet zijn. Doordat hij zich als advocaat niet druk maakt over schuld of onschuld, komt hij in het vizier van de meedogenloze zakenman Hein Wesseling. Hein palmt David in en vrijt hem op met opdrachten, lekker eten, cash geld en gratis vrouwen, in ruil voor enkele handtekeningen. David zakt weg in een moeras van financi‰le en psychische problemen want uiteraard komt loontje om zijn boontje. In het laatste deel van het boek houdt David zowat alle ballen tegelijk in de lucht. In tegenstelling met wat kanderen hiervoor beweren, word ik helemaal niet warm of koud van Ren‚ Appel. Hij hoeft dat niet persoonlijk te nemen. Mijn voornaamste bezwaar is dat ik vind dat iemand met zo_n reputatie, erelijst en voorbeeldfunctie het best origineler mag aanpakken. Ik mis : zinderende personages, dialogen die me van mijn stoel blazen, plotwendingen die ik niet zag aan komen, ijzingwekkende sfeer, originele setting, onderhuidse humor, diverse schaakmat-zetten van personages, tempo, _. Ik krijg: een psychopaat die van meet af aan doorzichtig is, behalve voor David. Een tweede verhaallijn die niet boeit. Een zielig hoofdpersonage zonder ruggengraat, weliswaar door zijn echtgenote bedrogen. Een afloop die zich veel te vlug laat raden. Kortom: een schrijnend gebrek aan originaliteit. The Devil_s Advocate, Faust revisited, heeft dit zelfde thema een stuk sterker neergezet. Dit is mijn enige, maar heel belangrijke verwijt aan Ren‚ Appel. Met zijn vijfentwintigjarige staat van verdienste, prijzen bij de vleet, is hij het aan zijn lezers verplicht de thrillerwereld vooruit te helpen. Hij moet niet hollen om de rest bij te houden. Hij hoort vooraan de groep te lopen, liefst een mijl daarvoor. Dat David zijn advocaatpraktijk van binnenuit mag vertellen, en zo informatie uit de eerste hand verstrekt, is niet voldoende. Dat David op de allerlaatste bladzijde behoorlijk wordt verrast, komt te laat. Too little, too late. Dat Ren‚ Appel met afstand de beste stilist van de Nederlandse misdaadschrijvers zou zijn, zoals iemand op de cover zet, durf ik te betwijfelen. Ik ken er op zijn minst drie, vier andere.