Vanzelfsprekende liefde voor je kind

'Een vader heeft zeven dagen de tijd om een onmogelijke beslissing te nemen over zijn toekomst en die van zijn zoon.'

Dit boek met een bijzonder mooie wolkenlucht op het omslag, uitgegeven bij @lebowskipublishers ligt inmiddels een paar weken in huis, de uitleentermijn verstrijkt bijna, je pakt het 's avonds laat toch weer even op na het bekijken van het die dag binnengekomen prentenboek. En dan ineens moet het uít. De volgende dag wordt gelezen.

Een boek over de onvoorwaardelijke liefde voor een kind ongeacht hoeveel zorg dit kind, Adam, behoeft. Over altijd de angst of je wel kunt blijven zorgen of wie dan na jou en hoe. Hij, Egbert ziek. Eenzaamheid. Verdriet. Beklemming. Eerlijk. Herinneringen. Ambachtswerk. Eigen plek. Ook ontroerend.
Een leven waarvan dag na dag een pagina wordt prijsgegeven.
Soms grijpt het je naar de keel. Soms zou je nú willen helpen. Of zelfs even ook daar heerlijk aan het water de ruimte, de rust willen ervaren.

Maar vooral zal dit boek mij laten herinneren aan liefde, de vanzelfsprekende omarming en de warmte van de humor, ook tussen Egbert en Adam.

'Hij stelt zich voor hoe Adam en hij gewichtloos zijn, misschien zweven ze wel. Nooit meer hoeft hij zijn zoon uit zijn rolstoel te tillen. Ze zijn ruimtevaarders die om elkaar heen duikelen, op een plek vlak bij de zon waar het altijd ruikt naar kamperfoelie.'



Nadat een boek uit is, er iets over is geschreven, google ik soms even op de titel. Er blijken meerdere artikelen in kranten te zijn gepubliceerd. Deze titel is genomineerd voor de mooie prijs De Bronzen Uil.