De rust in het leven

Dit boek gaat de laatste weken van strandtas, naar kast, eettafel of volgende denk-te-lezen-plek als een automatisch pakketje met mij mee. Even iets over schrijven. Meer dan een week later. Ja, ik weet hoe het komt. Huis - thuis - tweede thuis - buiten - vrijheid - regels - verhalen - schrijven - herinneringen - heden - observeren - zien. De voorbijtrekkende seizoenen.

'Ik had hem verteld dat ik niet van regels en bazen hield, en dat ik mij in de stad gekooid voelde: als ik, om op míjn manier te kunnen leven, alleen op een berg moest gaan zitten, nou dan nam ik de eenzaamheid die me mijn vrijheid garandeerde voor lief.'
en
'Het huis uit mijn jeugd bestond al jaren niet meer' of 'Als kind deed ik dat ook altijd, een laatste tocht maken om afscheid te nemen'.

We leven snel en gehaast, waar zijn de dagen dat er tijd was? Wat doen al die mensen, waarvoor en waarom? Soms denk je met een 'montere weemoed' (naar Verbogt) terug aan de tijd van weidsheid, van tijd voor een beschouwing, een uitgebreide blik naar de wolkenluchten, de tijd voor de mens jong en oud. Ik heb het geluk tijd te kennen van toen. De tijd van thuis die door De acht bergen als een sluitende cirkel werd beaamd. Een andere tijd van tweede thuis die door De buitenjongen het leven met en in de natuur liet herinneren.

Dit boek waar het laatste Franse zand is uitgeblazen gaat nu de opgeruimde boekenkast in - bij andere favoriete schrijvers. Of toch, misschien laat ik stilletjes een paar korrels van het grotere geheel aan het immer gaande en komende water van de oceaan als stille getuigen tussen de bladzijden schuilen. Afscheid nemen van de zee voor weer een jaar valt zwaar. Weer die herfst die komt, de lente was er nog maar pas.

Die verhalen met bergen wat is dat toch, ik de mens van het water, de wijde blik.
Rust, natuur, frisse wind.
Tijd van bezinning, van opladen, van samen zijn, maakt dat er tijd en ruimte ontstaat voor nieuwe verhalen. Nieuwe ontmoetingen in een nieuw boekenseizoen.

En met een glimlach gaat nu dan de omslag om deze buitenjongen: 'met zoveel ik's dat ik 's avonds soms een ommetje door het bos ging maken om even alleen te zijn', p 32.