ons is mijn

Hoi!
Na twee weken voelt Jean al als mijn thuis.

De gewoonten, de kleine ergernissen.
Jij snapt niet dat je moet blijven leven.
Gewoon twee mensen die er steeds voor kiezen om bij elkaar te blijven.
Mijn man. Daar gaan we dan.
Hallo Lukie. Liefde, zoveel.

Jean Michel, laat een bericht achter en ik bel je terug.
Hoe gaat het?
Doet sneeuw veel pijn?
Ik ben enkelvoud geworden.
De laatste keer, de eerste keer.
Ons is mijn.

Weg is het avondritueel van samen... sudokus oplossen. Geen vragen en opmerkingen meer 'weet jij waar ... is', 'jadoekzo'. De kleine irritaties zou je direct weer voor lief nemen, als niet definitief een leven voorbij is.

Een vlinder die bij je komt zitten. Een vlinder op de omslag van dit boek, onderbroken door de rug.
•
In korte hoofdstukken die op columns lijken en directe, rationele stijl wordt het verhaal van liefde, geluk, verdriet, gemis èn weer opkrabbelen verteld. Het boek leest makkelijk weg maar herbergt de emotie, zo het leven helaas soms is.
Het zal je maar overkomen, eindelijk de liefde van je leven, een kindje en dan spat de zeepbel uit elkaar in een seconde van pech hebben.