Een oud land blijft een nieuw land voor vluchtelingen

Dörte Hansen, Het Oude Land.
•
Altes Land. Mooi. Uit. Helaas.
•
Een boek waarin je in het verhaal moet komen, personen moet leren kennen. En als dat dan is gebeurd, wil je alleen maar doorlezen. En is afscheid nemen na de laatste bladzijde, een zucht, jammer 't is uit.
•
'Dit Huus is mien un doch nich mien, de no mi kummt, nennt't ook noch sien.'
Dit staat op de gevel van het huis dat uiteindelijk een thuis is voor de dochter die uit Oost-Pruisen is gevlucht en haar nicht die om andere reden jaren later een ander thuis nodig heeft.
•
Nu en toen waren en zijn er vluchtelingen. Het gebied bij de Elbe, Altes Land, is het landschap met o.a. veel fruitbomen (kersen vd omslag en de spreeuwen die er op af komen) waarin dit verhaal zich afspeelt. Vera de dochter die ooit met haar moeder is gevlucht, is er blijven wonen. 'Vluchtelingen zocht je niet uit, je nodigde ze ook niet uit, ze kwamen gewoon onverwacht opdagen met lege handen en verwarde plannen, ze haalden alles overhoop.'
•
Het verhaal wordt verteld in mooie zinnen die de sfeer goed weergeven met regelmatig één in het Platduits. Dit past erbij, voegt voor mij iets toe en de betekenis is goed te begrijpen mede uit de context.
'Zodra het stil en donker werd en de vergetenen over de deel schuifelden, de oude stemmen uit de muren met haar fluisterden, dan achtte ze het huis nog altijd tot alles in staat.'
•
Dit boek doet mij denken aan 'Stoner' van John Williams en 'Het huis met de schaduw', van Aminatta Forna. Sfeer? Schrijfwijze? Relaties?
•
Aanrader.