Samen in hoop, verdriet en liefde

Het boek Sara en Liv eindigt met het beeld zoals het in werkelijkheid zou moeten zijn, zo het zo vaak gewoon wordt gevonden: ‘Ze spelen samen, onze kinderen, rennen door het bos en verstoppen zich achter de grote, oude bomen.’

Het is niet gewoon, gezonde kinderen krijgen. Het cliché ‘als het maar gezond is’, is niet zomaar een antwoord op de vraag of een jongen of meisje gewenst wordt. En waarom wordt verwacht dat men altijd een meisje na een jongen zou wensen of na twee meiden nu wel een jongen? Dit verhaal onderstreept weer eens hoe bijzonder het is dat je het geluk mag hebben dat je gezonde kinderen krijgt en ze kan zien opgroeien tot eigen persoontjes.
Dit integere autobiografisch debuut is geschreven vanuit twee perspectieven. Vanuit de moeder en vanuit de sprookjesachtige wereld van Sara, het oudste meisje. De beschrijving door Sara komt bijzonder over, d.w.z. het is een baby en het is bijna een alwetende manier van vertellen.
Het boek in één keer doorlezen is niet makkelijk, regelmatig vraagt een mooie zin om herlezen te worden of een beschreven gedeelte vraagt om een leespauze. Bijvoorbeeld deze twee: De lange slinger met kaarten vol clichés (die andere slinger was uiteindelijk langer).
Het heden was een verwarrende mix van tijden. De toekomst en het verleden waren omgedraaid. Ik verlangde naar de toekomst zoals het in het verleden was geweest.

Het boek bestaat uit twee delen, naast een proloog en epiloog. Het eerste deel gaat over Sara. Zij wordt na een ogenschijnlijke goede start opgenomen in het ziekenhuis, daarna acuut vervoerd naar een gespecialiseerd kinderziekenhuis, waar zij zo uiteindelijk blijkt overlijdt aan een onbekende stofwisselingsziekte. Na korte tijd wordt Liv geboren en moeten de ouders hetzelfde schrijnende traject nog een keer meemaken. Dit wordt in het tweede deel korter beschreven, maar komt zo mogelijk nog harder binnen; een tweede keer.
Als lezer wordt de beklemming gevoeld, het vacuüm waarin men leeft tijdens een opname van een iemand die je zeer liefhebt, de wereld daarbuiten bestaat niet meer, de onzekerheid, de kansen, de paniek, de sprankjes hoop, het ongeloof, de vertwijfeling die wordt beschreven in de passage ‘met een stapel papieren’ en ‘zich realiseerde dat het allemaal zijn schuld was’.

Dit is niet alleen een droevig boek, het is ook een verhaal van hoop en liefde. Hoop blíjven houden. Het is knap en mooi hoe liefdevol het leven, ziekzijn en verlies van hun dochtertjes en zusjes is beschreven. Als vanzelfsprekend meelevende lezer hoop je dat de ‘twinkeling’ en de ‘glinstering’ weer terugkomt in de ogen van de ouders , wier liefde begonnen was alsof ze eindelijk waren thuisgekomen.

Sara en Liv, mooie namen bij elkaar op de voorkant van dit hartverscheurende verhaal. Een omslag die opvalt door de eenvoud. De letters symbolisch in waterverf. Een onderwerp dat aangrijpt en een zin uit de korte schets, waardoor je als lezer in de sfeer van het verhaal wordt getrokken. ‘Het was een prachtige dag, de zon dwarrelde in stralen naar beneden en de wind fluisterde de vage belofte van een onbezorgde toekomst in ons oor.’ Nils zou er ook bij moeten staan, maar inderdaad hij heeft een eigen verhaal. Hij kan zelf de pen ter hand nemen.

Dit is geen samenvatting van het verhaal. Advies: lees het zelf!
Ontdek de bijzondere passage: Dus dit is waarom we worden geboren, dacht ik. Deze liefde. Al die tijd was dit waar het om ging.

Met dank aan uitgeverij Hollands Diep voor het beschikbaar stellen van een vooruitexemplaar.