Met vlag en wimpel geslaagd

Het succes van Dan Brown is duizelingwekkend. En in minimaal twee opzichten een opsteker voor alle thrillerschrijvers die nog niet doorgebroken zijn: het kan na jarenlang leuren met je werk zomaar ineens gebeuren en je hoeft er echt niet heel kunstig voor te kunnen schrijven. Een goed en spannend verhaal bedenken en op papier zetten is voldoende. Het verloren symbool levert hiervoor het zoveelste bewijs.

Waar het in het derde avontuur van Robert Langdon om draait, heeft u wellicht al in die vele andere, ietwat zuurpruimerige boekbesprekingen gelezen. Die vertelden dat Brown Parijs en Rome simpelweg heeft ingeruild voor Washington D.C., alle hoofdrolspelers mee verhuisde, de vrijmetselaars tot geheim genootschap van dienst bestempelde en Langdon opnieuw een natiereddende puzzel- en speurtocht laat volgen. Ja, zo lust ik er nog wel een paar! We zouden er een pittige en nare dagtaak bij hebben als we de herhalingselementen van schrijvend Nederland op een rij gaan zetten.

Waar het vanzelfsprekend werkelijk om draait in thrillerland is of de auteur in staat is het lezerspubliek te vermaken, te verrassen, uit de slaap te houden en - als het even kan - iets nieuws bij te brengen. Voor die proef is Dan Brown opnieuw met vlag en wimpel geslaagd. Het is fijn om met Langdon mee te mogen puzzelen in de duistere onderaardse gangen van het Capitool. Het is heerlijk om je te verwonderen over fantastische personages als de zure CIA-baas Sato en de megalomane schurk Mal’akh. Het is geweldig om vrijwel letterlijk van hoofdstuk naar hoofdstuk gesleept te worden. En het is helemaal niet verkeerd om je hoofd er even goed bij te houden als Brown vertelt over het gedachtegoed van de vrijmetselarij en het wetenschappelijke onderzoek naar het menselijk denkvermogen. Heeft iemand ooit gesteld dat een thriller vooral lekker weg te kauwen leesvoer moet zijn?

Het verloren symbool is geen literair meesterwerk. En ja, er zit enige frictie en veel fictie tussen de feiten. Maar dat doet aan het grootse avontuur niets af. Aan alles is te merken dat de auteur veel research heeft gedaan. Hoe onwaarschijnlijk ook, het verhaal zou kúnnen kloppen. Zelfs de meest geslepen muggenzifter gaat na het lezen van dit boek, mocht hij ooit nog eens Washington aandoen, de gigantische obelisk en de andere gebouwen van de ‘National Mall’ met andere ogen bekijken. Die verrijking van een toeristische wandeling is een verdienste van Dan Brown. En hij gaat er zeer terecht opnieuw een miljoenenpubliek mee bereiken.