Fabelachtig

Arjen Lubach schrijft en speelt. Dat doet De Slimste Mens niet onverdienstelijk, gezien de aandacht en de prijzen die hij voor zijn schrijf- en speelwerk krijgt. Eind februari verscheen zijn eerste thriller, IV, waarin een jonge moeder na het plotselinge overlijden van haar vader op zoek gaat naar een oud document met een schokkende onthulling over de geschiedenis van Nederland. Niets bijzonders dus. Net als het eindresultaat. Want hoewel Lubach met een doorgaans fijne schrijfhand een vermakelijk verhaal neerzet, is het hem niet gelukt een teveel aan clichés en ongeloofwaardigheden te vermijden. Als je als thrillerliefhebbende veellezer - en daar zijn er veel van - kennismaakt met een rechercheur die toe is aan vakantie en hoopt ‘dat er in vredesnaam niets meer gaat gebeuren’, weet je meteen dat hij snel hierna de zwaarste zaak van zijn carrière krijgt. Als slimme, maar verder doodnormale jonge vrouwen na een explosie of schietpartij slechts even slikken en weer doorgaan, en als een auteur op cruciale momenten met een nachtbrakende buurman of ooit opgestelde stamboom op de proppen komt, is de kans op een diepe lezerszucht groot. Of het nu met haast, onkunde, gemakzucht of onderschatting van het lezerspubliek te maken heeft, ik weet het niet, maar fabelachtigheid is een euvel waaraan veel verhalen in de overvolle thrillerwereld mank gaan. Het maakt IV tot een boek dat je graag even weglegt, in de hoop dat je de volgende keer wel wordt meegesleept. Jammer. Dat had zeker Arjen Lubach slimmer kunnen aanpakken.