een verhaal wat echt binnen komt

Het schooltje van Auschwitz is een roman van de Spaanse Mario Escobar over de Duitse Helene die met haar zigeuner man en kinderen mee gaat op transport naar Auschwitz, ze gaat vrijwillig met haar kinderen mee omdat ze ze gewoon niet alleen kon laten.
In Auschwitz word ze gelijk gescheiden van haar man, ze komt samen met haar kinderen terecht in het zigeunerkamp in Auschwitz.
Door haar achtergrond als Arische Duitse die in een ander leven verpleegster was, komt ze in het ziekenhuis te werken, waar ze kennis maakt met Dr. Mengele.
Die op een dag het idee voor een schooltje oppert, wat onder leiding zal staan van Helene, hierdoor worden de leefomstandigheden van de kindjes ietsje beter. ze krijgen er te eten, en blijven er slapen.
Helene probeert het zo goed mogelijk voor de kindjes te regelen, iets waar ze zeker in het begin alle medewerking voor krijgt.
Later als de Duitsers meer tegenstand op de verschillende fronten krijgen, wordt het ook in Auschwitz heftiger, Helene krijgt meer en meer moeite om de oorlog weg te houden van de kinderen in het schooltje.

Escobar vertelt veel over de gruwelijke gebeurtenissen in het kamp, ook krijg je uitgebreid te lezen over de behoorlijk zieke geest van Dr. Josef Mengele.
Die gruwelijke experimenten deed op de mensen in het kamp, maar vooral ook op tweelingen, dat zijn stukjes in het boek die je toch echt niet zonder droge ogen kunt lezen.
Maar ondanks het zware onderwerp is het vooral een verhaal wat gaat over liefde, hoop en de enorme krachten die een moeder heeft.
Het enige wat ik toch wel mis in het verhaal is hoe het haar man is vergaan.
Ook geeft Mario Escobar een kijkje in een deel van het kamp wat voor veel mensen nog niet zo bekend was, en een stem aan de vele slachtoffers aan de zijde van de zigeuners, waar nog niet zoveel verhalen aan gewijd zijn.
Daardoor is dit boek wel een boek wat je eigenlijk moet lezen als je hoe raar het ook klinkt, graag over de Tweede wereldoorlog leest.