Een ouderwetse 'Whodunnit"

Aanvankelijk wilde ik dit boek helemaal niet oppakken. Eerder heb ik al 2 boeken gelezen van Ruth Ware ( "De Vrouw in Suite 10" en " Het Leugenspel") en daar was ik niet van onder de indruk.
Dankzij de boekenverkoopster en haar omschrijving van het boek deze toch maar afgerekend en meegenomen. Wat mij over de streep trok was de zin: " Ik hou van dit soort boeken die die heerlijke Engelse stijl ademen en ik ben gek op Oxford".
Zelf ben ik daar ook helemaal weg van maar wist niet dat Oxford zo'n prominente rol in het verhaal speelde.
Ter verduidelijking; ik had niet het idee dat het verhaal zich hier afspeelde daar toen ik de info over dit boek kreeg het de Engelse uitgave betrof en deze heet "The It Girl".
Maar goed, ik ben blij dat ik er toch aan begonnen ben, ik heb mij er kostelijk mee vermaakt.
De karakters die Ruth Ware hier tevoorschijn tovert zijn van vlees en bloed met al hun hebbelijk EN onhebbelijkheden zonder dat er één uitspringt door irritatie of ongeloofwaardigheid.
Ruth Ware volgt het klassieke stramien door hier een vriendengroep te introduceren die allemaal de hand erin hebben kunnen gehad om April om het leven te brengen.
Gedurende het verhaal ( wat verteld wordt door de ogen van Hannah ) dat opgesplitst is in de delen "Ervoor" en "Erna " leren wij de vrienden kring steeds beter kennen evenals hun dynamiek. En dan blijken dingen heel anders te zijn dan men in eerste instantie dacht.
Ruth Ware voert de spanning handig op met de tweedeling van het verhaal; zij werkt naar de moord toe en naar de uiteindelijke oplossing. Ze doet dat op dermate wijze dan dat je geen keus hebt om door te lezen. De hoofdstukken zijn goed behapbaar en de dialogen die karakters hebben zijn prettig om te lezen.
Dit boek nodigt uit om mee te puzzelen en na afloop denk je: 'Hoe heb ik dit kunnen missen???"
Na dik over de helft van het boek te zijn past Ruth Ware een, wat voor mij aanvoelde als "He....Jammer", kunstgreep toe die voor mij niets toevoegde aan het verhaal.
Waar ik nog wel overviel en ik denk niet dat ik dat de schrijfster kan aanrekenen is de vertaling. Woorden als "Bonhomie" heb ik echt even moeten opzoeken en de zin "Helder als turfwater" om iemands oogkleur te beschrijven voelde toch ietwat gekunsteld.
Maar nogmaals, een uitermate bevredigende leeservaring.