Dit vierde boek met Maura Isles en Jane Rizzoli in de hoofdrollen begint weer zeer sterk: Maura komt net terug van een congres in het buitenland. Als ze aan haar woning komt staat er politie en iedereen kijkt haar aan alsof ze een geest zien. Al snel blijkt dat voor haar deur een moord is gepleegd op een vrouw die als twee druppels water op Maura lijkt.

Als Maura, die adoptiekind zijnde haar verleden niet kent, probeert haar biologische ouders op te sporen, valt het verhaal stil. Deze zoektocht naar haar persoonlijke geschiedenis en haar zieleroerselen tijdens het aanvaarden ervan is mijns inziens een beetje te langdradig, en terwijl het einde van het boek alsmaar dichterbij komt, hoopte ik als lezer dat er toch nog wat vaart in het verhaal zou komen. En ja , de laatste 125 bladzijden wordt de snelheid weer opgedreven tot het vertrouwde niveau, afgerond met een mooie ontknoping en zonder losse eindjes.

Al bij al levert Tess Gerritsen weer een zeer goed boek af. Niet zo hoogstaand als haar vorige De zondares, maar het originele gegeven en de goede uitwerking ervan maken dat het toch weer een boek is dat in de boekenkast gezien mag worden.