Recensie Van twee kanten

“De tijd kroop voort als een slak met bewegingsproblemen.”
Deze mooie metafoor uit “Van Twee Kanten” geldt echter zeker niet als je aan het meest recente boek van René Appel begint. Het is een vlot lezend boek geworden.

Doktersassistente Fransien Wagtendonk verliest in een periode van enkele jaren zowel haar man als haar vader. Bij de begrafenis van haar vader, die eigenaar van een scheepswerf was, ontmoet ze Rob Laarman, een man die zich voordoet als een zakenrelatie. Binnen de kortste krijgen de twee een verhouding en trouwen ze, ondanks de waarschuwende woorden van overbuurvrouw Tosca. Maar Rob blijkt niet zo’n ideale echtgenoot te zijn als waar hij zich voor uitgeeft. Het komt er uiteindelijk gewoon op neer dat hij achter Fransiens erfenis aanzit. Fransien weet met hulp van Tosca het probleem Rob op te lossen. Maar dan doemt er een nieuwe moeilijkheid op: Achter de hulp van Tosca blijken ineens andere motieven schuil te gaan.

Na het boek gelezen te hebben bekroop me een beetje dubbel gevoel. Enerzijds is het een boek dat uitnodigt tot lezen en dat je niet snel weg legt. Aan de ander kant komt de verhaallijn nu niet bijster origineel over en is de uiteindelijke afloop wel heel voorspelbaar.

“Van Twee Kanten” is een aardig boek, maar zeker niet een die gelezen moét hebben.